‹‹መልአከ ሞት አልነካኝም፤ የጨለማው አበጋዝም አልደረሰብኝም›› (ድርሳነ ማርያም)

^‹‹መልአከ ሞት አልነካኝም፤ የጨለማው አበጋዝም አልደረሰብኝም^›› (ድርሳነ ማርያም)

ዲያቆን ይትባረክ መለሰ

ጥር ፳፤ ፳፻፲፯ ዓ.ም 

 

አብዛኛው ሰው ሲሞት ጻዕረ ሞት አለበት፤ ማቃሰት፣ ማጣጣር፣ የሞትን አስፈሪ ድምፅ መስማትም የተለመደ ነው፡፡ በእመቤታችን ቅድስት ድንግል ማርያም ግን ይህ ሁሉ የለባትም፡፡ ቅዱስ ቶማስ ስለ አሟሟቷ ጠይቋት ነበር፡፡ በዚህ አጭር ጽሑፍ ለመግለጽ አዳጋች ሆኖ እንጂ በርካታ ነገሮችን  ነግራዋለች፡፡ እናም ^‹‹የሞት ጻዕር እንዴት አመመሽ^›› ይላታል፡፡ እርሷም ^‹‹መልአከ ሞት አልነካኝም፤ የጨለማው አበጋዝም አልደረሰብኝም፤ ነፍሴ ያለ ድካም /ሕማም/ በደስታ ተለየች….^›› በማለት ያለ ሕማም ያለ ድካም፣ ያለ ጭንቅ ያለ ጻዕርና ጋር በደስታ ነፍሷን ከሥጋዋ እንደተለየች ነግራዋለች፡፡ (ድርሳነ ማርያም ገጽ ፻፴፩)

ተወዳጆች ሆይ! የእመቤታችን ሞቷ እጅግ የሚያስደንቅ እንደሆነ እንረዳለን፡፡ ቅዱስ ያሬድ  ^‹‹ሞትሰ ለመዋቲ ይደሉ ሞታ ለማርያም የዐጽብ ለኲሉ፤ ሞት ለማናቸውም ሰው ሁሉ የተገባ ነው፤ የማርያም ሞት ግን ሁሉን ያስደንቃል^›› በማለት የገለጸው ለዚህ ነው፡፡

ምን ያህል ሩኅሩኅ እንደሆነች አያችሁልኝ? እኔ ያንተ እናት ስለምን እሞታለሁ፤ በሞት ላይ ሥልጣን ያለህን፣ የሕይዋን ሁሉ ፈጣሪ አንተን የወለድኩ ስለምን እሞታለሁ? ብላ ስትሞግተው ^‹‹ሞትሽ በሲኦል ላሉ ነፍሳት ሁሉ ቤዛ ይሆናልና  ልትሞች ይገባል^›› ሲላት ^‹‹እነዚህን ሁሉ ከማርክልኝስ አንድ ጊዜ ብቻ ሳይሆን ዐሥር ጊዜ ልሙት^›› በማለት ስለ ነፍሳት ስትል ሞትን የቀመሰች ናት፡፡ ደቀ መዛሙርቱንም ^‹‹እመቤታችሁን ቅበሩ^›› አላቸው፡፡

ሐዋርያትም ሥጋዋን ገንዘው በአጎበር ተሸክመው ሊቀብሩ ወደ ጌቴሴማኒ ጉዞ ላይ ሳሉ አይሁድ ተመልክተው ^‹‹ልጇን ተነሣ፤ ዐረገ እያሉ ሲያውኩን ይኖራሉ፤ አሁን ደግሞ እርሷን ተነሣች፤ ዐረገች እያሉ ሊያውኩን አይደለምን፤ ኑ ሥጋዋን እናቃጥለው^›› ብለው ተነሡ፡፡ በዚህ ጊዜ ከመካከላቸው ታውፋንያ የሚበል ጎበዝ ዘሎ የአልጋውን ሸንኮር ያዘ፡፡ የእግዚአብሔር መልአክ መጥቶ ሁለት እጆቹን ቆረጣቸውና በአልጋው ላይ ተንጠልጥለው ቀሩ፡፡ ደንግጦ በድያለሁ፤ ማሪኝ ቢላት ራሷን ዘንበል አድርጋ ቅዱስ ጴጥሮስን ^‹‹እንደነበረው አድርግለት^›› አለችው፤ ቢመልሰው ድኖለታል፡፡ መልአኩም ሥጋዋን ነጥቆ ዮሐንስን ጨምሮ ዐሳርጎ በገነት በዕፀ ሕይወት ሥር አኑሯታል፡፡ (መዝገበ ታሪክ ቁጥር አንድ ገጽ ፻፶፭ና ፻፶፮፤የጥር ፳፩ ስንክሳር፤ ድርሳነ ማርያም ገጽ ፻፳፯)

ቅዱስ ዮሐንስን ^‹‹እንደምን ሆነች?^›› አሉት፤ ከገነት ከዕፀ ሕይወት ሥር አለች አላቸው፡፡ ቅዱስ ዮሐንስ አይቶ እኛ ሳናይ ብለው በነሐሴ መባቻ ጾም ጀመሩ፡፡ ሁለት ሱባኤ ሲፈጸምም እሑድ አምጥቶ ሰጥቷቸው ቀብረዋታል፡፡ በሦስተኛው ቀን ማክሰኞ ^‹‹ከመ ትንሣኤ ወልዳ፤ እንደ ልጇ ተነሥታለች።^››

ቅዱስ ቶማስ አልነበረምና ደመና ጠቅሶ ከሀገረ ስብከቱ ሲመጣ ስታርግ አገኛት፡፡ ቀድሞ የልጅሽን ትንሣኤ ሳላይ ቀረሁ፤ ዛሬም ደግሞ ያንችን ትንሣኤ ሳላይ ቀረሁን ብሎ ^‹‹ወፈቀደ ይደቅ እምደመናሁ፤ ከኀዘኑ የተነሣ ሊወድቅ ወደደ^›› እመቤታችንም ^‹‹አይዞህ አትዘን፤ እሊያ ትንሣኤዬን፣ ዕርገቴን አላዩም፤ አንተ አይተሃል፤ ተነሣች፤ ዐረገች ብለህ ንገራቸው^›› ብላ የያዘችውን ሰበን ሰጥታ ሰደደችው። (ድርሳነ ማርያም ገጽ ፻፴)

ከዚህ በኋላ ሂዶ ^‹‹የእመቤታችን ነገር እንደምን ሆነ^›› አላቸው፤ ^‹‹አግኝተን ቀበርናት^›› አሉት፤ ^‹‹ሞት በጥር በነሐሴ መቃብር ተው፤ ይህ ነገር አይመስለኝም^›› አላቸው። ቅዱስ ጴጥሮስ ^‹‹አንተ ልማድህ ነው፤ አንተ ብቻ ተጠራጥረህ አትቀርም፤ ሰውን ሁሉ ስታጠራጥር ትኖራልህ^›› ብሎ ተቆጥቶ ወደ መቃብሩ ሂዶ ቢከፍተው አጣት፤ ደንግጦ ቆመ፤ ሐዋርያው ቶማስም ^‹‹አታምኑኝም ብዬ እንጂ እመቤታችንስ ተነሣች፤ ዐረገች^›› አላቸው፤ የያዘውንም ሰበን ሰጣቸው፤ ለበረከትም ተካፍለውታል። ክንድ ክንድ የሚሆን ደረሳቸው፡፡ በአክሊላቸውም ላይ አሰሩት፡፡ ሊቃውንቱ ዛሬ ሻሽ የሚጠመጥሙት መነሻ ታሪኩ ከዚህ እንደሆነ አባቶች ያስረዳሉ፡፡ ከዚህ በኋላ ሐዋርያትም መቃብሯንም ዘግተው ወደ ዓለም ሁሉ ሄዱ፡፡ ቅዱስ ጴጥሮስ ይህንን ማለቱ ቶማስ የጌታንም ትንሣኤ ተጠራጥሮ ነበርና ነው፡፡ (ድርሳነ ማርያም ገጽ ፻፴፩፤ዮሐ.፳፥፳፯)

ውድ ኦርቶዶክሳውያን! አዛኝ ናት እና እንድታዝንልን፣ አማላጅ ናትና እንድታማልደን፣ ስለ ነፍሳት ስትል ሞትን የፈቀደች ናትና በቃል ኪዳኗ እንድታስምረን አብዝተን ልንወዳት፣ልንቀርባት ልንማጸናት ያስፈልጋል፡፡ በተለይ በዚህ በዕረፍቷ መታሰቢያ በዓል አብዝተን እንለምናት፤ ምልጃዋን ቃል ኪዳኗን እናስብ፤ መታሰቢያዋን እናድርግ፤ በቅዳሴው በውዳሴው እንሳተፍ፤ ተወዳጅ ልጇ ለዓለሙ ሁሉ በፍቅር ያለንፍገት ያለስስት ቀራንዮ ላይ ያደለውን ሥጋውንና ደሙን እንቀበል፤ እርሷም ታስምረናለች፤ ወደ ልጇ ዕቅፍም ታስገባናለች፤የዘለዓለም ርስት መንግሥተ ሰማያትንም እንድንወርስ ታስችለናለች፡፡ ^‹‹ማርያም^›› የሚለው ስሟ ^‹‹መርሕ ለመንግሥተ ሰማያት፤ መንግሥተ ሰማያት መርታ የምታስገባ^››  የሚል ነውና፡፡

በቃል ኪዳኗ ትጠብቀን፤ አሜን!