Archive for category: ስብከት

የኢትዮጵያ ኦርቶዶክስ ተዋህዶ ቤተ ክርስቲያን፣ የኢትዮጵያ ካቶሊካዊት ቤተ ክርስቲያን፣ የኢትዮጵያ ወንጌላዊት ቤተ ክርስቲያን መካነ ኢየሱስ እና የኢትዮጵያ እስልምና ጉዳዮች ጠቅላይ ምክር ቤት የሃይማኖት መሪዎች ቅዳሜ ታኅሳስ 9 ቀን 2003 ዓ.ም በኢንተርኮንቲኔንታል ሆቴል ተገኝተው በሰጡት የጋራ መግለጫ ይህን የታሪክ ጠባሳ በአገራዊ ይቅርታና ዕርቅ መጨረስ ከሁሉ በላይ ታላቅ መንፈሳዊ አንድምታ ይኖረዋል ብለዋል።

ብፁዕ ወቅዱስ አቡነ ጳውሎስ ፓትርያርክ ርእሰ ሊቃነ ጳጳሳት ዘኢትዮጵያ ጉባኤውን ወክለው ባቀረቡት መግለጫ ላለፉት ሁለት ዓመታት ለጉዳዩ ስኬታማነት ሲሠሩ መቆየታቸውን ገልጸዋል። ከኢትዮጵያ ሕዝብና መንግሥት በሚያገኙት ይሁንታ ታኅሣሥ 21 ቀን 2003 ዓ.ም አጠቃላይ ሀገራዊ እርቅ እንደሚካሄድ ተናግረው፥ መላው የኢትዮጵያ ሕዝብ ይህንኑ መንፈሳዊ ጥሪ ተቀብሎ በጎ ምላሽ እንደሚሰጠን በመተማመን ይህን የሰላምና የዕርቅ ሐሳብን ይዘን ቀርበናል በማለት አስረድተዋል።

«ብፁዓን ገባርያነ ሠላም፥ እስመ እሙንቱ ውሉደ እግዚአብሔር ይሰመዩ።
የሚያስታርቁ ብፁዓን ናቸው፥ የእግዚአብሔር ልጆች ይባላሉና»  ማቴ 5፥9

 

ዲ/ን ሄኖክ ኃይሌ

ቅዱስ ዳዊት በወታደሮቹ ተከብቦ ብራቂም ወደ ተባለ ስፍራ በመጣ ጊዜ፤ ከእርሱ አስቀድሞ ንጉሥ የነበረው የሳኦል ቤተ ዘመድ የሆነ አንድ ሰው በታላቅ ቁጣ ወደ እርሱ መጣ፡፡ በንጉሡ ሠራዊትና በዚህ እንግዳ ሰው መካከል ታላቅ ወንዝ ነበረ፡፡

እርግጥ ነው ዳዊት በሳኦል ፈንታ ነግሧል፤ ይሁንና የነገሠው ተራጋሚው ሰው እንደሚለው በጉልበቱና በራሱ ፈቃድ ሳይሆን በእግዚአብሔር ተመርጦ ነው፡፡ በዚያም ላይ ሳኦልን ሊገድል የሚችልበትን አጋጣሚ ‹እግዚአብሔር በቀባው ላይ እጄን አላነሣም› ብሎ አሳለፈው እንጂ በሳኦል ቤት ላይ ደመኛ የሚያሰኝ በደልን አልፈጸመም ነበር፡፡ ከብዙ የሕይወት ውጣ ውረዱ ላይ የገዛ ልጁ አቤሴሎም ባመፀበትና ቀን ጎድሎበት በተከፋበት ጊዜ እንዲህ ዓይነቱን ስድብና ንቀት ከአንድ ተራ ሰው መቀበል ለንጉሡ ለዳዊት በእርግጥ መራራ ነበር፡፡ ይሁንና ንጉሥ ዳዊት በመዝሙሩ ‹‹አንተ ስድቤን እፍረቴንም ነውሬንም ታውቃለህ፤ የሚያስጨንቁኝ ሁሉ በፊትህ ናቸው፡፡ ነፍሴ ስድብንና ኃሣርን ታገሠች›› ብሎ እንደዘመረው ታግሦ ዝም አለ፡፡ (መዝ.88÷22) ስለተሰደበው ስድብም ክፉም በጎም መልስ አልመለሰም፡፡

 

የንጉሣቸው በአንድ ተራ ሰው መሰደብና መንቋሸሽ ያንገበገባቸው ወታደሮቹ ግን ዝም ሊሉ አልቻሉም፡፡ ከወታደሮቹ መካከል የጺሩያ ልጅ አቢሳ በቁጣ ‹‹ይህ የሞተ ውሻ ጌታዬን ንጉሡን ስለምን ይረግማል? ልሻገርና ራሱን ልቊረጠው›› ብሎ በቁጭት ጠየቀ፡፡ ይህን የሎሌውን ለጌታው መቅናት ያየው ንጉሥ ዳዊት ይህንን ወታደር እሺ ብሎ አላሰናበተውም ወይም ስለ ተቆርቋሪነቱ አላመሰገነውም፤ ተቆጣው እንጂ፡፡ ‹‹እናንተ የጺሩያ ልጆች፤ ከእናንተ ጋር ምን (ጠብ) አለኝ? እግዚአብሔር “ዳዊትን ስደበው!” ብሎ አዝዞታልና ይርገመኝ፤ ለምንስ እንዲህ ታደርጋለህ የሚለው ማን ነው?›› አለ፡፡

 

በቅዱስ መጽሐፍ ስድብ ፈጽሞ የተከለከለ የአንደበት ኃጢአት ነው፡፡ የሚሳደብም ሰው ንስሓ እስካልገባ ድረስ ጽኑዕ ፍርድ እንደሚጠብቀው በግልጥ ተነግሯል፡፡ ታዲያ ቅዱስ ዳዊት ‹‹እግዚአብሔር “ዳዊትን ስደበው!” ብሎ አዝዞታልና ይርገመኝ›› ሲል ምን ማለቱ ነው? ተሳዳቢ ይልካልን? የሚል ጥያቄ መነሣቱ የግድ ነው፡፡ ስድብን የሚቃወምና በተሳዳቢዎች ላይ የሚፈርድ እግዚአብሔር አንድ ሰው ሌላውን እንዲሳደብ ፈልጎ ‹እገሌን ስደበው› ብሎ አይልክም፡፡ በእርግጥም እንዲህ ከሆነ ይህ ሰው ምንም አላጠፋም፤ እንዲያውም የእግዚአብሔር መልእክተኛ ነው ማለት ነው፡፡ ታዲያ ቅዱስ ዳዊት ‹ዳዊትን ስደበው ብሎ እግዚአብሔር አዝዞታል› ሲል ምን ማለቱ ነው?

 

እግዚአብሔር የሰው ልጆችን ለማስተማር፣ ለመገሠጽ፣ እምነታቸውንም ለመፈተን ሲል በርካታ መንገዶችን ይጠቀማል፡፡ የተናጋሪዎቹን ነጻ ፈቃድ ሳይነካ እንደገዛ ፈቃዳቸው የሚናገሩትን ኃይለ ቃል በመጠቀም በመልካም ሰዎች ብቻ ሳይሆን፤ በክፉ ሰዎችም ንግግር ያስተምራል፡፡ ለምሳሌ ንጉሥ ሄሮድስ ሰብአ ሰገልን አታለልሁ ብሎ ‹‹ስለ ሕፃኑ በጥንቃቄ መርምሩ ባገኛችሁትም ጊዜ መጥቼ እንድሰግድለት መጥታችሁ ንገሩኝ›› ብሎ ነበር፡፡ ይሁንና እግዚአብሔር ይህንን የሄሮድስ የሸፍጥ ንግግር የሰብአ ሰገልን እምነት ለማጽናት ተጠቅሞበታል፡፡ ምክንያቱም ሰብአ ሰገል ‹ልስገድለት› ማለቱን ሲሰሙ ለካ የሀገሩም ንጉሥ ያምንበታል ብለው እምነታቸው ጸንቶአልና ነው፡፡ የጌራ ልጅ ሳሚንም እግዚአብሔር ሒድ ተሳደብ ብሎ ባይልከውም እንደ ዳዊት ላለ መንፈሳዊ ሰው ግን ራሱን እንዲመረምር የተላከለት  ስጦታ ነበር፡፡ እግዚአብሔር የሳሚን የግልፍተኛነት ደካማ ጎን ተጠቅሞ ባሪያው ዳዊትን ገስጾታል፡፡

 

ንጉሥ ዳዊት በወታደሮች እና በሕዝብ ተከብቦ ያለ ኃያል ንጉሥ ሆኖ ሳለ የዚህን ተራ ሰው ስድብ ታግሦ ከመቀበልም ባሻገር ለሌላ ዓላማ ተጠቀመበት፡፡ ስድቦቹና እርግማኖቹንም እንደፍቱን መድኃኒት የኃጢአት ቍስሉን የሚሽሩ እንዲሆኑለትና ከእግዚአብሔር ምሕረት መቀበያ እንዲሆኑለት ተመኘ፡፡ ‹‹ምናልባት በዚህ ቀን መከራዬን አይቶ ስለ እርግማኑ መልካም ይመልስልኛል›› ብሎ በተስፋ ተናገረ፡፡

ይህን ደገኛ ንጉሥ ስድብን እንዲታገስ ምክንያት የሆኑት ነገሮችም አሉ፡፡ እርግጥ በሳኦል ቤት ላይ ተሳዳቢው ሳሚ እንዳለው ያለ ግፍ አልፈጸመም ይሁንና ሚስቱን ቀምቶ በግፍ ያስገደለው የኦርዮ ደም በእጁ አለ፡፡ ስለዚህ የሳሚን እርግማን ምክንያታዊ ባይሆንም ‹የደም ሰው› አስብሎ የሚያስጠራ በደል ሠርቶ ያውቃልና ለዚያ በደሉ ሥርየት እንዲሆነው እግዚአብሔር ይህንን ቅጣት እንዲያደርግለት በአኮቴት ተቀበለ፡፡

 

የተራገመውን ሰው ለመግደል ወታደሮቹ በተነሡ ጊዜ ቅዱስ ዳዊት ማስተዋልና ብስለት በተሞላበት ንግግር ነበር የከለከላቸው፡፡ በሳሚ ስድብና እርግማን ሳይበሳጭ ልጁ አቤሴሎም አሳድዶት እንደወጣ አስቦ፡- ከወገቤ የወጣው ልጄ ነፍሴን ይሻል፤ ይልቁንስ ይህ የብንያም ልጅ እንዴት ነዋ?›› በማለት የአብራኩ ክፋይ ልጁ ሊገድለው ተነሥቶ እያለ የሌላ ሰው ልጅ ሰደበኝ ብሎ ሊቆጣ እንደማይገባው ተናገረ፡፡ ‹‹ተነሣሒት በመሆኗ የምትታወቅ ነፍስ ወዳለችው ወደ ዳዊት ተመልከቱ! እነዚያን ሁሉ መልካም ነገሮች ካደረገ በኋላ ከሀገሩ ከቤቱ ሌላው ቀርቶ ከሕይወቱ እንኳን ስደተኛ ሆኖ እያለ በመከራው ጊዜ የአንድን ተራ ሰው ስድብ ታገሠ፤ መልሶ አለመሳደብ ብቻ ሳይሆን ከወታደሮቹ አንዱ ሊበቀልለት ሲነሣ ከልክሎ “እግዚአብሔር አዝዞታልና ይርገመኝ” አለ፡፡›› በማለት ቅዱስ ዮሐንስ አፈ ወርቅ ይህን የዳዊት ትዕግሥት ያደንቃል፡፡

 

ሰላም በሰፈነበት ወቅት በሚመስልህ በሚያክልህ አቻህ መነቀፍና መሰደብ ያን ያህል አይከብድህ ይሆናል፤ የሀገር መሪ ሆነህ በተራ ሰው በአደባባይ መሰደብ ግን ለመታገስ የሚከብድህ ነው፡፡ በተለይም በዙፋን ላይ ላለ ንጉሥ ከእርሱ ቀድሞ በነገሠው ንጉሥ ዘመዶች በአደባባይ መተቸት እጅግ የሚፈታተን ጉዳይ ነው፡፡ ንጉሥ ዳዊት ክፉ ቀን በገጠመው፣ የገዛ ልጁ ዐምፆበት በሚንከራተትበትና ሆድ በባሰው ሰዓት እንዲህ ዓይነቱን እርግማን መስማት የሚቋቋመው ጉዳይ አልነበረም፡፡

 

በዚህ ሁኔታ ላይ እያለ ንጉሥ ዳዊት ተሳዳቢውን ሳሚን ቢገድለው ኖሮ ለተሳዳቢው የሚያዝንለትም ሆነ በንጉሡ ላይ የሚፈርድበት ሰው አይኖርም ነበር፡፡ ‹እንደተራ ሰው ከፍ ዝቅ ሲያደርገው አቧራ ሲበትንበት ምን ያድርግ፤ ቀድሞ ነገር ንጉሥን በሠራዊቱ ፊት እንዲህ መዳፈር ይገባ ነበር?› እያለ የየራሱን ማስተባበያ ይሰጣል እንጂ ማንም ንጉሡን አይኮንነውም ነበር፡፡ በዚያ ላይ እግዚአብሔር የቀባውን ንጉሥ ተሳደበ የተባለ ሰው ደግሞ ሞት ቢፈረድበት ሁሉም የሚስማማበት ዘመን ነበር፡፡ (1ነገ. 20÷13፤ 2ሳሙ 19÷21)፡፡

 

ንጉሥ ዳዊት ግን ይህንን ሁሉ ትቶ ስድቡን በደስታ ተቀበለ፤ የቀረበበትን ትችት ተገቢ አለመሆኑን ለሌሎች   ለማስረዳት አልሞከረም፡፡ እኔ ሳኦልን ማጥፋት ስችል ዝም አልኩ እንጂ መች አጠቃሁት?፤ የሳኦልን የልጅ ልጅ ሜምፊቦስቴን እንኳን በገበታዬ አቅርቤው አልነበረም? ብሎ ለመናገር አልፈለገም ‹‹እግዚአብሔር አዝዞታልና ይርገመኝ››አለ እንጂ፡፡

ቅዱስ ጳውሎስ ‹‹ሲሰድቡን እንመርቃለን ሲያሳድዱን እንታገሣለን ክፉ ሲናገሩን እንማልዳለን፤ እስከ አሁን ድረስ የዓለም ጥራጊ የሁሉም ጕድፍ ሆነናል›› ብሎ እንደተናገረ ስድብን በጸጋ መቀበል የክርስቲያኖች መታወቂያ ነው፡፡ (1ቆሮ. 4÷12) በብዙ ቅዱሳን ሕይወት ውስጥ ያለአግባብ መሰደብ የተለመደና በደስታ የሚቀበሉት ተግሣጽ ነበር፡፡ ቅዱሳኑ ስድብን በደስታ ይቀበሉ የነበረው ለስድብ የሚያበቃ ጥፋት ስለ ሠሩ አልነበረም፡፡ ያለ ስሙ ስም፣ ያለ ግብሩ ግብር ተሰጥቶት በዕለተ ዓርብ በአደባባይ የተሰደበውና የተተፋበትን አምላካቸውን መድኃኔዓለምን በእምነት እያዩ ‹ከእኔ ትለፍ› ያላትን የመከራ ጽዋዕ በመቅመሳቸው ደስ እየተሰኙ ነበር፡፡ ከሸንጎ ፊት ሲወጡም ጮማ እንደቆረጡ፤ ጠጅ እንደጠጡ ሁሉ ፊታቸው በደስታ በርቶ የወጡት ‹‹ስለ ስሙ ይናቁ ዘንድ የተገባቸው ሆነው ስለተቆጠሩ›› ነበር፡፡ (ሐዋ 6÷41)

 

በአበው መነኮሳት ታሪክ ስድብና እርግማንን ሳያስተባብሉ በአኮቴት መቀበልን የመረጡ ብዙ ቅዱሳንን እናገኛለን፡፡ በንጽሕናቸው መላእክትን መስለው ይኖሩ የነበሩት ቅዱሳን ከዝሙት ርቀው ሳለ ዘማውያን ሲሏቸው ታግሠዋል፡፡ አባ መቃርዮስ የተባለ አባት ከአንድ ጎልማሳ የጸነሰች ወጣት ከእርሱ ነው የጸነስኩት ብላ በከሰሰችው ጊዜ እኔ አይደለሁም ሳይል ‹‹እየሠራሁ ልርዳ›› ብሎ ተቀብሏል፡፡ እስክትወልድ ድረስ ሰሌን እየሸጠ ሲረዳት ከቆየ በኋላ በምጥዋ ጊዜ ጭንቋ ሲበዛ እውነቱን ተናግራለች፡፡ ቤተሰቦቿ ይቅር በለን ሊሉት በሔዱ ጊዜ በአቱን ለቅቆ ሔዷል፡፡ (ስንክሳር ዘወርኀ መጋቢት 27)

 

እንደ አባ መቃርዮስ ያለ ስድብን የታገሠው አባ በጥል እና በጾታ ሴት ሆና ሳለ ሴት መሆኗን ሳያውቁ በሐሰት ድንግል ሴትን አስረግዘሻል ብለው ዕድሜዋን ሙሉ የነቀፏት ቅድስት ዕንባ መሪናም ባልሠሩት መነቀፍን መታገሥ እንደሚገባን የሚያስረዱ እንደ ደመና የከበቡን ምስክሮቻችን ናቸው፡፡ እውነተኛ ትሑትም ሲሰድቡት የሚታገስ ነው እንጂ ስድብን የሚያስተባብል አይደለም (ማር ይስሐቅ 6)፡፡

ቅዱስ ጴጥሮስ ‹‹ክፉን በክፉ ፈንታ ወይም ስድብን በስድብ ፈንታ አትመልሱ በዚህ ፈንታ ባርኩ እንጂ፥ በረከትን ልትወርሱ ለዚህ ተጠርታችኋልና።›› በማለት እንደተናገረ ሲሰድቡት መልሶ መሳደብ የክርስቲያን ተግባር አይደለም፡፡ ምክንያቱም ክርስቲያን ያሰኘን አምላካችን ኢየሱስ ክርስቶስ ‹‹ሲሰድቡት መልሶ    አልተሳደበም መከራንም ሲቀበል አልዛተም፥ ነገር ግን በጽድቅ ለሚፈርደው ራሱን አሳልፎ ሰጠ፤›› እንጂ (1ጴጥ.2÷23 ፣3÷9)፡፡

 

በእውነቱ ክርስቲያኖች እንሰኝ እንጂ ተሰድቦ መታገስ ግን ለብዙዎቻችን የሚዋጥ አይደለም፡፡ ተሰድቦ ዝም ማለት በብዙዎቻችን ትርጓሜ ራስን ማስናቅ፣ ፊት መስጠት፣ ፈሪነት እንጂ ትዕግሥት ተብሎ አይጠራም፡፡ አንዳንድ ዝም ያልንባቸው አጋጣሚዎች ቢኖሩም እንኳን በትሕትና ታግሠን አለመሆኑና የዝምታችን ምክንያት ሌላ መሆኑ የመታገሣችንን ደረጃ ዝቅ ያደርገዋል፡፡ ተሰድበን ዝም የምንልባቸው ብዙ ምክንያቶችም አሉ፡-

•    ለተሳዳቢው ቦታ ካለመስጠት ንግግሩን ‹‹እንደ ዘፈን ቆጥሮ›› ‹ያሻውን ይለፍልፍ፣ ምን ያመጣል?› ከሚል ንቀት፤

•    ተሳዳቢው አካል በቀላሉ ልንጋፋው የማንችለው የበላያችን ሆኖ መልስ ብንሰጥ የሚመጣብንን በመፍራት፣

•    በአንደበት መልስ ከመስጠት ይልቅ ሌላ መበቀያ ምቹ መንገድ ለመፈለግ፣

•    በቃል በሚደረግ እሰጥ አገባ የተነሣ በሌሎች ሰዎች ዐይን ትዝብት ውስጥ ላለመውደቅ

በመሳሰሉ ተርታ ምክንያቶች ተሰድበን ልንታገስ እንችላለን፡፡ ይህ ግን ትዕግሥት ሆኖ ዋጋን የሚያሰጥ አይደለም፡፡

አንዳንድ ጊዜ ደግሞ ብዙ ጊዜ ታግሠን ከቆየን በኋላ በአንድ አጋጣሚ ስንጋጭ ታግሠን ያሳለፍናቸውን ስድቦች ሁሉ ካጠራቀምንበት ልባችን አውጥተን ‹‹ታግሼ ነው እንጂ፤ ለእግዚአብሔር ሰጥቼ ነው እንጂ እንዲህ እንዲህ ብለኸኝ/ ብለሽኝ ነበር›› ብለን እናስታውሳቸዋለን፡፡ ቅዱስ ዳዊት ግን በተግባር ያስተማረን ስድብን መታገስ ብቻ ሳይሆን ይገባኛል ብሎ ማመንንና ከእግዚአብሔር እንደተላከ ተግሣጽ መቀበልን ነው፡፡

 

ውድ ክርስቲያኖች! የጌራ ልጅ ሳሚ ቅዱስ ዳዊትን የሰደበው ስድብ ተገቢ አልነበረም፡፡ እኛን ግን ብዙ ጊዜ ሰዎች የሚሰድቡንና የማንታገሠው ስድብ አንዳች እውነታንም ያዘለ ነው፡፡ ያለ አንዳች ምክንያትም የሚሰድበን የለም፡፡ ይሁንና ሌላው ቀርቶ ስማችንን የመጥራት ያህል ለእኛ በሚመጥን (በሚገባን) ክፉ ስም ሰዎች ሲጠሩን እንኳን ይበሉኝ ብለን ከመታገስ ይልቅ ለጠብ እንቸኩላለን፡፡ ልሳነ ወርቅ ቅዱስ ዮሐንስ እንዲህ ብሏል፡- ‹‹አንድ ሰው “አንተ አመንዝራ” ብሎ ሲሰድብህ ለምን ትቆጣለህ? በሐሳብህም እንኳን ቢሆን አመንዝረህ አታውቅም? ወይም ደግሞ በክፉ የጎልማስነት ምኞት ዝለህ አታውቅም? ስለዚህ ይህንንም ስድብ ለክፉ ሐሳቦችህ እንደ ቅጣት አድርገህ ልትቆጥረው ይገባሃል፡፡››

 

‹ብልህ ሰው ከስድብ ይማራል› የሚሉት ብሂልም በእርግጥ እዚህ ላይ ሊነገር ይችላል፡፡ ‹ወንበዴ ቀማኛ› ከሚለው ስድብ ጀርባ ‹አትስረቅ› የሚል ምክር አለ፣ ‹ዘማዊ አመንዝራ› ከሚለው ነቀፋ ጀርባ ‹አታመንዝር› የሚለው ተግሣጽ አለና በምን ነቀፈው ነቀፋ መነፅርነት ራሳችንን መመልከት ይገባናል፡፡ ከስድብ ጀርባ ምክርና ተግሣጽ አለ ሲባል ግን ስድቡን ከሚሰማው ሰው አንጻር ነው እንጂ ምክርን ያዘለ ነው እያሉ ሰውን መሳደብ ይገባል ማለት እንዳልሆነ ግልጥ ነው፡፡ ላሳዝነው ብሎ ሥር ገብቶ ቤት መርምሮ ዘር ቆጥሮ መሳደብ በእግዚአብሔር ዘንድ   የሚያስፈርድ ነው፡፡ ‹‹ወዘይፀርፍሂ ላዕለ እኁሁ ፀረፈኬ ላዕለ እግዚአብሔር ልዑል፤ ወንድሙን የሚሰድብ ልዑል እግዚአብሔርን ተሳደበ›› ተብሎ እንደተነገረ ሕንፃን መንቀፍ ሐናፂውን መንቀፍ፣ ሥዕልን መንቀፍ ሠዓሊውን መንቀፍ እንደሆነ ሁሉ፤ ፍጡርን መንቀፍም ፈጣሪን መንቀፍ ነው፡፡ ፈጣሪን መንቀፍ ነው የተባለውም ሰውን የሠራ እግዚአብሔር ስለሆነ አንድም ደግሞ ሰው በእግዚአብሔር አርአያና አምሳል ስለተፈጠረ ነው (ተግሣጽ ቀዳማዊ ዘቅዱስ ዮሐንስ አፈወርቅ)፡፡

 

ቅዱስ ዳዊት ‹እግዚአብሔር አዝዞታልና ይርገመኝ!› እንዳለ ሰዎች በክፉ ቃል በተናገሩን ጊዜ ቀንቶብኝ ነው፣ ተመቅኝቶኝ ነው እያሉ ራስን ከመካብ ይልቅ ‹አምላክ በዚህ ሰው አንደበት አድሮ ኃጢአቴን ሊያመለክተኝ ነው› ብሎ በትሕትና ማሰብ ይገባል፡፡ ትሕትና ማለትም ‹‹ራስን መሳደብ ሳይሆን ሌሎች ሲሰድቡን መታገሥ ነው›› ብሏል ቅዱስ ዮሐንስ በተግሣጹ፡፡

 

ተሳዳቢው ሰው የቱንም ያህል ክፉ ቢሆን፣ የምንሰደበው እኛም የቱንም ያህል ንጹሐን ብንሆን መልሶ መሳደብ አይገባም፡፡ ንጉሥ ዳዊት ስለ በደለው በደል ንስሓ የገባ ጻድቅ ቢሆንም፤ የጌራ ልጅ ሳሚም መናገር የማይገባውን የተናገረው ቢሆንም ታግሦታል፡፡ እኛም የሚሰድቡን ሰዎች ምንም ቢከፉ እኛም የቱን ያህል ብንቀደስ ለስድብ አጸፋ መመለስ አይገባንም፡፡ ከላይ ከተነሣንበት ታሪክ አንጻር ሙሉ በሙሉ ሊተረጎም አይገባም እንጂ አሁን ላነሣነው ሐሳብ የመልአኩን የቅዱስ ሚካኤልን ታሪክ ምሳሌ ልናደርገው እንችላለን፡፡ ይህ ታላቅ መልአክ ከአንዴም ሁለት ጊዜ ዲያቢሎስ የድፍረት ቃልን በተናገረው ጊዜ ‹‹እግዚአብሔር ይጣልህ!›› አለው እንጂ የስድብን ቃል ሊናገረው አልደፈረም፡፡ (ዘካ 3÷2፤ ይሁ 1÷9) ከመላእክት ወገን ከቅዱስ ሚካኤል በላይ የከበረ ከዲያብሎስም በላይ የተዋረደ የለም፤ ከነሠራዊቱ ተዋግቶ የጣለውን ውዱቅ መልአክ እንደ ሰው ቢሆን የጥንቱን አንሥቶ ሊያዋርደው ይቻለው ነበር፤ ይሁንና የከበረው ሚካኤል ለተዋረደው ዲያብሎስ እንኳን ክፉ ሊመልስለት አልወደደም፡፡

 

እኛም ምንም ብንከብር የቅዱስ ሚካኤልን ያህል አንከብርም፤ የሚሰድቡን ሰዎችም ምንም ቢከፉ የዲያብሎስን ያህል አይከፉምና ለመሳደብ በመቸኮል ለአንደበታችን አርነት አንስጥ! የሚገባንን ስድብ ስንሰደብ ራሳችንን በስድቡ ውስጥ እንገሥጽ፣ ያለ ጥፋታችን ስንሰደብ ደግሞ ያለ ጥፋቱ የተሰደበ አምላክ ባሪያዎች መሆናችንን እያሰብን ከቅዱስ ዳዊት ጋር ‹‹ትዕይርቶሙ ለእለ ይትዔየሩከ ወድቀ ላዕሌየ›› ‹‹የሚሰድቡህ ስድብ በላዬ ወደቀ›› ብለን እናመስግን! (መዝ 88÷9)፡፡

   በዲ/ን ምትኩ አበራ

«ወደ ሌላ አገር የሚሔድ ሰው ባሮቹን ጠርቶ ያለውን ገንዘብ እንዲሰጣቸው እንዲሁ ይሆናልና፣ ለእያንዳንዱ እንደአቅሙ ለአንዱ አምስት መክሊት ለአንዱ ሁለት ለአንዱም አንድ ሰጠና ወዲያው ሔደ…» ማቴ 25÷14  ይህንን ታሪክ ማንሣታችን በወርኃ ዐቢይ ጾም በዕለተ ገብርሔር አንድም እየተባለ የሚተነተነውን ቃለ እግዚአብሔር ለማውረድ ተፈልጎ አይደለም፡፡

ጌታችን የተናገራቸው ሁለቱ ኃይለ ቃላት የሚያስደምሙ ስለሆኑ ነው «… እንዲሁ ይሆናልና” የሚለውና «ለእያንዳንዱ እንደአቅሙ» የሚሉት፡፡ ጌታችን እንዳለው እንዲሁ እንዳይሆንብን ዳሩ ግን እንዲሁ እንዲሆንልን ቅዱስ ፈቃዱን እየተማፀን ለእያንዳንዳችን እንደአቅማችን የተሰጡንን የማይቀበሩ መክሊቶች በአጭሩ እንመልከት፡፡

እንደ ኦርቶዶክሳዊት ተዋሕዶ ሥርዓትና እምነታችን እኛ በአርባና በሰማንያ ቀናችን በጥምቀት ከቅድስት ቤተክርስቲያናችን የተወለድን ሁላችን፤ ባለጸጎች/የጸጋ ባለቤቶች፣ ነን « እንደተሰጠን ጸጋ ልዩ ልዩ ሥጦታ አለን» ሮሜ 12÷6 ነገር ግን አንዳንዶች የተሰጠንን ጸጋ ባለማወቅ፣ ሌሎቻችንም የያዝነው ጸጋ ስጦታ ሳይሆን በእኛ ጥበብ ያገኘነው እየመሰለን ወዘተ… እንኳንስ ልናተርፍባቸው ቀርቶ ቀብረናቸው፤ የጸጋውን ባለቤት «አንተ ካልዘራህበት የምታጭድ፡፡ ካልበተንህበትም የምትሰበስብ ጨካኝ ሰው መሆንህን አውቃለሁና ፈራሁህ፣ ሔጄም መክሊትህን በምድር ቀበርኩት እነሆ መክሊትህ» ለማለት የተዘጋጀን ይመስላል ማቴ 25÷24፡፡

እንድናተርፍባቸው ከተሰጡንና የማይቀበሩ ከሚባሉት መክሊቶቻችን መካከል ጥቂቶቹ የሚከተሉት ናቸው፡፡

ዕውቀት ለፍጡራን ሁሉ የባሕርይ ሳይሆን ተከፍሎ የሚሰጥና የሚነሳ /የሚወሰድ/ ነው፡፡ ይህ ዕውቀት መክሊት/ስጦታ/ ነው፤ 1ቆሮ21÷7 የተሰጠበት ምክንያት ደግሞ እንድንታበይበት ሳይሆን ለሌላው እንድንጠቅምበት ነው፡፡ መጽሐፍ ቅዱስ «ዕውቀት ያስታብያል»  ስለሚል አበው ሲመርቁ ዕውቀት ያለትዕቢት ይስጥህ፤ ይላሉ 1ቆሮ1-3፡፡ ዲያብሎስ አዋቂ ተደርጐ ተፈጥሯልና አዋቂ ነው፡፡ በዚህ ዕውቀቱ ግን እሱ ጠፍቶበት ሌላውን ለማጥፋት ይተጋበታል እንጅ ለሌላው ለመጥቀም አንዳች አይሠራም፡፡ ሰው በተሰጠው ዕውቀቱ በጎ ሥራን እንዲሠራበትና ለሌላው እንዲተርፍበት እግዚአብሔር ይሻል፡፡ እግዚአብሔር የሚጠይቀን በተሰጠን የዕውቀት መክሊት ክፉ ሥራ ስለሠራንበት ብቻ አይደለም በዕውቀታችን መጠን ያላወቀውን ከማሳወቅ ጀምሮ ምን ያህል እንደሠራንበት ይመረምረናል፡፡ ስለዚህ ብዙ ባወቅን ቁጥር ብዙ ማትረፍ እንዳለብን መረዳት ያሻል፡፡ «ብዙ ከተሰጠው ሰው ሁሉ ከእርሱ ብዙ ይፈለግበታል» ተብሏልና፡፡

 ሀብት

በመጀመሪያ ደረጃ ሀብታም/ባለሀብት/ መሆን በክርስትና ሕይወት አይነቀፍም፡፡ ለእግዚአብሔር ፍርድ ምድራዊ ሀብት መመዘኛ አይሆንም፡፡ እሱ ሀብታሙን ፈርቶ ድሃውን ንቆ ሳይሆን ለሁሉም እንደየሥራቸው ነው የሚፈርድባቸው፤ ራዕ 22÷12 ሀብት በምንለው በዚህ ዓለም በንብረትና ገንዘብ በከበርን ጊዜ ሁላችን ልናስታውሰው የሚገባ ቁምነገር አለ፡፡

•  አንደኛ የሰጠን እግዚአብሔር መሆኑን መዘንጋት የለብንም፡፡ እርግጥ ነው ወጥተን ወርደን ጥረን ግረን ሥራ ሳንመርጥ በላባችን ወዝ ያፈራነው የድካማችን ውጤት ነው፡፡ ግን ይህን ሁሉ ብቻችንን ልናደርገው አንችልም፡፡ በመግባት በመውጣታችን ጊዜ የረዳን፣ ጉልበታችንን ያጠነከረ፣ እጃችንን ያበረታ፣ ጤናውን የሰጠን እግዚአብሔር ነው፡፡ ለዚህ ነው ቅዱስ መጽሐፍ «ጉልበቴ የእጄም ብርታት ይህን ሀብት አመጣልኝ እንዳትል» የሚለን /ዘዳ 8÷17/፡፡

• ሁለተኛው ደግሞ ታማኝ መጋቢ እንድንሆንለት ማለትም ቀን ከፍቶበት ሆድ ብሶት ሲቸገር ያየነውን ወንድማችንን ችግሩን እንድናስወግድለት ላጣውና ለነጣው ድሃ እንድንደርስለት ነው፡፡ ሐዋርያው ቅዱስ ጳውሎስ ለመንፈስ ቅዱስ ልጁ ለጢሞቴዎስ «ባለጠጎች ሊረዱና ሊያካፍሉ የተዘጋጁ እንዲሆኑ ምከራቸው» ያለው፤ ይህንኑ ለማስታወስ ነው 1ኛ ጢሞ 6÷19 ጠቢቡ ሰሎሞንም ሀብት የማትረፊያ መክሊት መሆኑን ሲያስረዳ «ያለውን የሚበትን ሰው አለ፤ ይጨመርለታልም፤ ያለቅጥ የሚነፍግ ሰውም አለ ይደኸያልም»  ነው ያለው ምሳ 11÷24 ይህ ሰው ለሰዎች ሲሰጥ በምድር ይከፍሉኛል ብሎ አስቦ ባለመሆኑ የሚበትን በማለት በዚህ በሚያልፈው ምድራዊ ሀብት የማያልፈውን ሰማያዊ ሀብት ማትረፍ እንዲቻል የነገረንን ልብ እንበል፡፡ ቀላል ምሳሌ እናስቀምጥ፤ በሰፈራችን አንድ ትልቅ ድግስ ላይ የድግሱ ባለቤት ጐረቤቶቹንና ወዳጆቹን ጠርቶ፤ የድግሱ እድምተኞች ከመምጣታቸው አስቀድሞ፤ አንዱን ወጥቤት፣ ሌላውን ሥጋ ቤት፣ ሌላዋን እንጀራ ቤት ወዘተ እያለ ይመድባል፡፡ እነዚህ ሰዎች የድግስ ቤቱ ሹማምንት ቢሆኑም ድግሱ የእነሱ አይደለም ስለዚህ በሰው ድግስ ለመጠቃቀም አንዱ ባዶ ሳህን ይዞ እያዩ ለሌላው ሁለተኛ እንጀራ ቢደርቡለት፣ አንዱ ደረቅ እንጀራ እየበላ ለሚያውቁት የሰፈራቸው ሰው የወጥ ሳህኑን አቅርበው ወጡን ቢገለብጡለት፣ የሰው ድግስ በማበላሸታቸው ይጠየቁበታል እንጂ አይመሰገኑበትም የዚህ ዓለም ባለጸጐችም እንዲሁ ናቸው የተሰጣቸው ሀብት ሊያጋፍሩበት፣ ሊያስተናብሩበት፣ መክሊት ሊያተርፉበት እንጂ በዚህ ዓለም ሊመራረጡበት በልጠው ሊታዩበት ወዘተ… አይደለም፡፡ « የአመጻ ገንዘብ ሲያልቅ በዘላለም ቤቶች እንዲቀበሏችሁ በእርሱ ወዳጆችን ለራሳችሁ አድርጉ” የተባለውን፤ ባለጸጎች ሁሉ ልብ ሊሉት ይገባል፡፡/ሉቃ 16÷9/

ሥልጣን

ሌላኛው መክሊት ሥልጣን ነው፡፡ ሥልጣን ሲባል ሁሌም ትዝ የሚለን ያየነውም እሱኑ ብቻ ስለሆነ ይመስላል፤ መፍለጥ መቁረጥ፣ ማራድና ማንቀጥቀጥ ነው፡፡ ተረታችንም «ሲሾም ያልበላ ሲሻር ይቆጨዋል» የሚል ነው፡፡ በዚህ መንፈስ ብዙዎች «እኔ እግዚአብሔርን ብሆን ኖሮ…» ብለው የሚፎክሩት አይሆኑም እንጂ ቢሆኑ ኖሮ፤ ከቤተ ክርስቲያን የሚያባርሩት፣ ከሥልጣን የሚሽሩት ወደሞት የሚያወርዱት ባጠቃላይ የሚፈልጡትና የሚቆርጡት ብዙ ነው፡፡ አላወቁትም እንጂ እግዚአብሔርን መሆን እነሱ እንዳሰቡት መቅሰፍ መግደል ብቻ ሳይሆን፤ እግር ማጠብ በጥፊ መመታት፣ በምራቅ መታጠብ፣ የእሾህ አክሊል መድፋት፣ በጦር መወጋት፣ ለሰው ልጆች ድኀነት መሰቀልና መሞትም ነው፡፡  በአንጻሩ በተሰጠው መክሊት ያላተረፈው፤ ሲሾም ያልበላ ሲሻር ይቆጨዋል በሚል አሳብ ተተብትቦ፤ ሥልጣን መፍለጥ መቁረጥ የመሠለው ምስኪን የሚያገኘውን ዕድል በምሳሌ ሲያስረዳ እንዲህ ብሏል፡፡ «ያባሪያ ግን ጌታዬ እስኪመጣ ይዘገያል ብሎ በልቡ ቢያስብ ሎሌዎችንና ገረዶችንም ይመታ፣ ይበላም ይጠጣም ይሰክርም ዘንድ ቢጀምር የዚያ ባሪያ ጌታ ባልጠበቃት ሰዓት ይመጣል ከሁለትም ይሰነጥቀዋል ዕድሉንም ከማይታመኑ ጋር ያደርጋል፡፡» /ሉቃ 12÷42-46/፡፡ ጥሩ ክርስቲያን ባለሥልጣን ሲሆን አይኮፈስም፤ «ጌታው በቤተሰቦቹ ላይ የሾመው፡፡» ተብሎ እንደተጠቀሰው፤ በእግዚአብሔር ፍጥረት ላይ በመሾሙ እንደጠቢቡ ሰሎሞን ይህንን ሕዝብ የማስተዳድርበት ጥበብ ስጠኝ እያለ ወደ ፊጣሪው በመጸለይ መክሊቱን ለማትረፍ ይተጋል፡፡

አንድ ታሪክ እናስታውሳችሁ፤ የሊቀ ጳጳሱ የዲሜጥሮስን ወደ ጵጵስና መዓርግ መምጣት እናቱ ሰምታ «ሹመት ያዳብር» ትለው ዘንድ አስቦ መልእክተኛ ይልክባታል እሷ ግን አንዳች አለመናገሯን ከመልእክተኛው የተረዳው ሊቀጳጳሱ ዲሜጥሮስ «ይህን የሚያህል መዓርግ አግኝቶ እንዴት በመልእክተኛ ይልክብኛል» ብላ ይሆናል ይልና ራሱ ለመሔድ ይወስናል፡፡ የጵጵስና መዓርግ ልብሱን ለብሶ በአጀብ ወደ እናቱ የደረሰው ሊቀጳጳሱ ዲሜጥሮስ የጠበቀው ግን ሌላ ነው፡፡ እናቱ ደስታዋን አልገለጠችለትም፡፡ ይልቁንም «እንዲህ ሆነህ /በመዓርግ ልብሱ/ ከማይህ ሞተህና ተገንዘህ አስከሬንህ በሳጥን ሆኖ ወደመቃብር ስትወርድ ባይህ ደስ ይለኛል፡፡ ምክንያቱም በፊት በራስህ ኃጢአት ብቻ ነበር የምትጠየቀው፡፡ አሁን ግን በተሾምክላቸው ምእመናን ኃጢአትም ትጠየቃለህ» አለችው፡፡ አባታችን ዲሜጥሮስ ይህ የእናቱ ንግግር ተግሣጽ ሆኖት ዕድሜውን ሙሉ የምእመናንን ነፍሳት ለመታደግ ሲወጣ ሲወርድ ኖሯል፡፡ስለሆነም ሥልጣነ ሥጋም ሆነ ሥልጣነ መንፈስ የተሰጠን ለማትረፊያነት ነው፡፡

ክብር ምሥጋና ይግባውና ጌታችንና መድኃኒታችን ኢየሱስ ክርስቶስ የእውነተኛ ትዳርን አንድነት የባልና የሚስትን ኑሮ ባስተማረበት አንቀጽ ሲናገር እንዲህ ብሎ ነበር «… ፈጣሪ በመጀመሪያ ወንድና ሴት አደረጋቸው…. ስለዚህ ሰው አባቱንና እናቱን ይተዋል ከሚስቱም ጋር ይተባበራል፤ ሁለቱም አንድ ሥጋ ይሆናሉ. ….ስለዚህ አንድ ሥጋ ናቸው አንጂ ወደፊት ሁለት አይደሉም እግዚአብሔር ያጣመረውን እንግዲህ ሰው አይለየው … ያለዝሙት ምክንያት ሚስቱን ፈትቶ ሌላይቱን የሚያገባ ሁሉ ያመነዝራል የተፈታችውንም የሚያገባ ያመነዝራል አላቸው … » ማቴ 19÷4-9

ይህንን ትምህርት አጠገቡ ሆነው በቀጥታ ሲሰሙ የነበሩት ደቀመዛሙርቱ የባልና የሚስትን ሥርዓት ጥሩ ነው ብለው አላሳለፉትም፡፡ ይልቁንም « የባልና የሚስት ሥርዓት እንዲህ ከሆነ መጋባት አይጠቅምም» አሉት፡፡ ከዚህ በኋላ ነበር ጌታ «ይህ ነገር ለተሰጣቸው ነው እንጂ ለሁሉ አይደለም…» ብሎ ሐዋርያትን በትዳር ላይ ያላቸውን አቋም እንዲያስተካክሉ ያደረጋቸው፡፡ ይህም ብቻ አይደለም፤ ጌታችን ይህ ነገር ለተሰጣቸው ነው ሲል ትዳር ከእግዚአብሐር ተፈቅዶ የተሰጠና የሚሰጥ መሆኑንም ጭምር ነግሮናል፡፡ ብዙዎች ወዳጅ የሚሏቸውን ጠጋ ብለው «እባክህን ጥሩ ሚስት ፈልግልኝ እባክሽን ጥሩ ባል ፈልጊልኝ» ይሏቸዋል፡፡ ትዳር « ለምኑ ይሰጣችኋል ፈልጉ ታገኙማላችሁ፤ መዝጊያ አንኳኩ ይከፈትላችኋል…» ማቴ 7÷7 ከተባልናቸው ጉዳዮች ውስጥ በመሆኑ፤ ስንፈልግ የምንለምነው እግዚአብሔርን የሚሰጠንም ከእግዚአብሔር ብቻ ነው፡፡ ሰዎች ምክንያቶች ናቸው፡፡ ለዛውም እንደአብርሃም ሎሌ ታማኝና ቅን ከሆኑ ብቻ /ዘፍ 24÷1-97/፡፡እንግዲህ ልብ እንበል፤ ትዳር የዚህን ዓለም ኃላፊና ጠፊ ተድላ፤ ደስታ ብቻ ፈጽመን የምናልፍበት ሳይሆን፤ በሚታየው የማይታየውን፣ በሚጠፋው የማይጠፋውን ገንዘብ እንድናደርግበት ማለትም እንድናተርፍበት የተሰጠን መገበያያ መክሊት ነው፡፡ በጥሩ ክርስቲያናዊ ሥርዓት የመሠረትነው ትዳራችን መክሊት መሆኑን ከተረዳን ትዳርን እንደጦር በመፍራት ከጋብቻ ለሸሹ ሰዎች አርአያ እንሆንበታለን፡፡ ከሁሉ የበለጠው ደግሞ ለቤተ ክህነቱም ሆነ ለቤተመንግሥቱ የሚሆን ምርጥ ዘር አገርንና ወገንን የሚጠቅም ዜጋ /ልጆች/ እናስገኝበታለን፡፡ በዚህ ትርፋችን ይበዛል መክሊት መባሉም ለዚህ ነው፡፡ ከላይ እንዳየናቸው ሁሉ ሙሉ አካላችን፣  ጤናችን፣ ውበታችን፣ ልጆቻችን ወዘተ…እነዚህ ሁሉ   የእግዚአብሔር ስጦታዎች ናቸው፡፡ ስጦታዎቹ ማትረፊያ መክሊቶች በመሆናቸው «ከብዙ ዘመንም በኋላ የነዚያ ባሮች ጌታ መጣና ተቆጣጠራቸው፡፡» ተብሎ እንደተጻፈ ቁጥጥር አለብንና ልናስብበት ይገባል ማቴ 25÷19/፡፡

ዕድሜ መስታወት ብቻ ሳይሆን መክሊትም ነው፡፡ ግን ስንቶቻችን በብድር ዕድሜ ላይ እንዳለን እናውቅ ይሆን? እግዚአብሔር አምላክ የሰው ልጅ ዘመንን በዓመት፣ በወር፣ በሳምንት፣ በቀን፣ በሰዓት፣ በደቂቃ፣ በሰኮንድ… ወዘተ እየለካና እየገደበ አመላልሶ በመቁጠር ይጠቀምበት ዘንድ ዘመንን በቁጥር ሰጥቷል፡፡ «… ዘመንን ቀንን በቁጥር ሰጣቸው…» እንዲል /ሲራ17÷1/ በዚህ በሚለካውና በሚሰፈረው የቁጥር ዘመን ውስጥ የእያንዳንዳችን ዕድሜ ይገኝበታል፡፡ ያም በእግዚአብሔር ዘንድ የተወሰነ ነው፡፡ « የሰው ዕድሜ የተወሰነ ነው የወሩም ቁጥር በአንተ ዘንድ ነው፤ እርሱም ሊተላለፈው የማይችለውን ዳርቻ አደረግህለት…» ኢዮ 14÷5 ይለናል፡፡

«ሺሕ ዓመት አይኖር» እያልን የምንገልጸውም ይህንኑ ነው፡፡ ዕድሜ ገደብ አለው ለማለት ነው፡፡ በዚህ ንግግር ዘለዓለም አለመኖርን ለመግለጽ እንደታሰበ ልብ ይሏል፡፡ ቅዱስ ዳዊትም ይህንኑ ሺህ ዓመት አይኖር የሚለውን አባባል ሲያጐላው « የሰው ዕድሜ ሰባ ዓመት ቢበረታም ሰማንያ ዓመት ቢበዛ ግን ድካምና መከራ ነው፡፡» ይላል፡፡/መዝ 89÷10/ይህንን ውሱን የሆነውን ዕድሜያችንን የሚሰጠን እግዚአብሔር ሲሆን፤ ጊዜውም ከየዕለት ደቂቃዎች ጀምሮ ዘመን አልፎ ዘመን ሲተካ ነው፡፡ ይህንንም የሚያደርገው ሥራችን ለዚህ አብቅቶን ሳይሆን በቸርነቱ ነው «በቸርነትህ ዓመታትን ታቀናጃለህ፡፡» ተብሏልና /መዝ 65÷11/

እግንዲህ ጊዜ የተሰጠን፣ ዘመን የተሻገርነው፣ ዕድሜም የተጨመረልን፤ እንደትጉህ ነጋዴ በቅንነት ወጥቶና ወርዶ ነግዶና አትርፎ የጽድቅ ሥራ ሠርቶ ለመገኘት እንጂ፤ እንደዛ ክፉና ሃኬተኛ ባሪያ ልንቀብረው አይደለም አበው ሲመርቁ ዕድሜ ለንስሐ ዘመን ለፍስሐ ይስጥህ የሚሉት፤ በዕድሜያችን ንስሐ እንድንገባበት በዘመኑም እንድንደሰትበት ለእኛ መሰጠቱን ተረድተውት ነው፡፡ የሚያጠግብ እንጀራ እምጣዱ ላይ ያስታውቃል እንዲሉ፤ ከዘመን ዘመን በመሸጋገሪያው ዋዜማ ምሽት ጀምረን በዘፈንና በጭፈራ በማንጋት የተቀበልነው ዕድሜና ዘመን፤ ዘመኑም የፍስሐ ዕድሜውም የንስሐ አይሆንም፡፡ ያውም እኮ የእግዚአብሔር ቃል «የአሕዛብን ፈቃድ ያደረጋችሁበት በመዳራትና በሥጋ ምኞችም በስካርም በዘፈንም ያለልክም በመጠጣት ነውርም ባለበት በጣኦት ማምለክ የተመላለሳችሁበት ያለፈው ዘመን ይበቃልና፡፡…» እያለን     1 ጴጥ 4÷3፤ ውሻ እንኳን ወደበላበት ሲጮህ እንዴት የሰው ልጅ የሚያኖረውን፣ ከዘመን ወደ ዘመን የሚያሸጋግረውን ያጣዋል፡፡ «በሬ  የገዢውን አህያም የጌታውን ጋጣ አወቀ ፤ እስራኤል ግን አላወቀም ሕዝቤም አላስተዋለም…» ያለው ቃል ትዝ ሊለን ይገባል በእውነት ጋጣችንን እንወቅ፡፡ /ኢሳ 1÷3/ የተሰጠንን የዕድሜ መክሊት አንቅበረው፡፡

ባለፈው ዓመት ያልታረቅን ዘንድሮ እንታረቅ፤ ባለፈው ዓመት ስንሰክር የነበርን ዘንድሮ ልብ እንግዛ፤ ባለፈው ዓመት ንስሐ ያልገባን ዘንድሮ ንስሐ እንግባ እንቁረብ፤ ባለፈው ስናስጨንቅ የነበርን ዘንድሮ እናጽናና፤ ይኼኔ ነው በዕድሜ መክሊታችን በእጥፍ የምናተርፈውና «አንተ በጎ ታማኝም ባሪያ ወደ ጌታህ ተድላ ደስታ ግባ» የምንባለው፡፡ ዕድሜያችን ልናተርፍበት የተሰጠን መክሊት ያውም በብድር መሆኑን መቼውንም ቢሆን አንዘንጋው፤ ሉቃ 13÷6-9 ዘመኑ ዘመናችን ከሸማኔ መወርወሪያ ይልቅ ይፈጥናል፡፡ «… የማይጠቅመውንም ባሪያ በውጭ ወዳለው ጨለማ አውጡት በዚያ ልቅሶና ጥርስ ማፋጨት ይሆናል፡፡» እንዳንባል ይልቁንም በዚህ አጭርና ፈጣን ዘመናችን ራሳችንንና ሌላውን የእግዚአብሔርን ፍጡር ሁሉ እንጠቀምበት፡፡

ሐዋርያው ቅዱስ ጳውሎስ እራሳችንን ብንመረምር ግን ባልተፈረደብንም ነበር፤ እንዳለው፤ እንዳይፈ ረድብን ራሳችንን እንመርምር፡፡ አንድም በስንሐ አንድም የተሰጡንን የምናተርፍባቸው እንጂ የማንቀብራቸውን መክሊቶቻችንን ቀብረናቸው እንዳገŸ ለሁሉም ነገር የእግዚአብሔር ቸርነት የድንግል ማርያም ምልጃ ይርዳን፡፡