ትዕግሥት ባሳዝነው

ሰውነቴን ሳስብ በትዕቢት መዛሉን፣                                                   ሰው ከንቱ፣ ሰው መና፤ ከአምላኩ ተጣልቶ፣

ከንቱነቴን አየሁ በስስት መድከሙን፣                                               ለዲያቢሎስ ግብር፣ ለክፋት ያደረ ያልተሰጠን ሽቶ፣

እኔነቴን አየሁ ማምለኩ ገንዘብን፡፡                                                      ሲሰግድ የሚያድር ለቂም ሐውልት ሠርቶ፣

ይህን ሁሉ ሠርቼ አምላክ ላንዴ ባየው፣                                             ሲዘምር የሚያድር በጥላቻ ሰክሮ፣

እኔን ለማዳን መች ተሣነው፡፡                                                              ሲቀድስ የሚውል በመለያየት ጸንቶ፣

አምላክነቱን ረስቶ ሰው የሆነ መስሎት፣                                            ሰው ከንቱ፣ ሰው መና በትዕቢት ተውጦ፣

ዲያብሎስ ሊያስተው ቢፈትነው በትዕቢት፣                                    ሽማግሌን አሳዝኖ፣ ታላቁን አቅልሎ፣

አርባ ቀን አርባ ሌት፣                                                                         ለስስት ተገዝቶ ባለእንጀራን ክዶ፣

ጾምን አስተባብሮ በመቆም ለፀሎት፣                                                ገንዘብን የሚያመልክ ከሰውነት ወጥቶ፡፡

ዲያቢሎስ አፈረ ወጥመዱ ከሽፎበት፡፡                                               ጾሙንም በትዕቢት፣ ጸሎትን በስስት፣

አምላክ በእኒህ ኃጢያት ቢፈተንም ቅሉ፣                                         ምፅዋትን በፍቅረ ንዋይ፣

ዳሩ ለእኛ ነበር ለክርስቲያን ሁሉ፣                                                    እንዲህ ቢያታልል ወደ አምላኩ ሳያይ፣

ክርስቲያን ከተባልን ከክርስቶስ ወስደን፣                                         እርሱ ግን ይታያል ሥራውም በአዶናይ፣

ጾምንም ከጾምናት ከአምላክ ተምረን፣                                              እናም እንዲህ አልኩኝ አምላኬን ስማጸን፣

ታዲያ ለምን ይሆን ትዕቢት ያሳበጠን፣                                            ጾምህን ስንጾም ትዕቢታችን ይራቅ፣

ስስት ያጎበጠን፣ ገንዘብ ያስመለከን?                                                ጸሎትህን ስንጸልይ ትኅትናችን ይድመቅ፡፡

ጾማችንን ሳንሽር ጸሎታችን ሳንተው፣                                             አባት ሆይ ስንልህ ስስታችን ይጥፋ፣

በኃጢያት ደልበን በበደል የኖርነው፣                                               አምላካችን ስንል ፍቅርችንን አስፋ፣

ንስሓን ረግጠን ልጅነት ያጣነው፡፡                                                     ፍቅረ ነዋይም ይጥፋ፣

ሰው ከንቱ፣ ሰው መና፤ በዓለም የታለለ፣                                          በጾምህ ቀድሰን፣ በጸሎትህ አጽናን፣

በሰም ብቻ ከብሮ በግብሩ የተጣለ፣                                                   ዛሬም እንደ ጥንቱ ስንጠፋ ፈልገን፣

ሰውነቱ ከብዶት ሰው መሆን የረሳ፣                                                   አባታችን ስንል ልጆቼ ኑ በለን፣

ለዲያቢሎስ ግብር ለእርሱው እጅ የነሳ፣                                           ዛሬም ስንበድል በንስሓ ማረን፣

ጓደኛውን ክዶ አምላኩን ያስቆጣ፣                                                    በፍቅርህ አክመን፣ በቁስልህ ፈውሰን፣

የሌለውን ሽቶ ያለውንም ያጣ፡፡                                                          በሞትህ አድነን በመስቀልህ ጋርደን፣

በበደሉ ደልቦ በክፋት የኖረ፣                                                              ቅድስቷን እንቀድስ ከበደል አረቀህ ፣

ቂም በቀልን ቋጥሮ ሕጉንም የሻረ፣                                                    ጾምህን አስጀምረን,

በባልጀራው መኖር እርሱ እንቅልፍ ያጣ፣                                        ትዕቢት፣ስስት፣ ፍቅረ ንዋይ አጠፋ ከልባችን።

ከሰውነት ክብር ከሥርዓት የወጣ፡፡

                ማስተዋሉን ስጠኝ

ያ መልካም ገበሬ ለበጋው የሚሆን ምርቱ የናፈቀው፣

ሕይወት የሚያድል ዘር በክረምት ጊዜው፡፡

                ይዘራ ጀመረ ወንጌሉን በሙሉ በወደደው መሬት፣

                የሚሰበስበው ለእርሱ የሚያደርገው ፍሬ እንዲሆንለት፡፡

ከፊሉ በመንገድ እንዲሁ ወደቀ፣

የሰማይ አዕዋፍ እየተመገቡት ያለፍሬ አለቀ፡፡

                ሌላም መጠን ያህል ደገኛው ከዘራው፣

                በመሬት ሆነና ጥልቅ አፈር በሌለው፡፡

ቢቀበልም እጅግ በሐሴት ተሞልቶ፣

በችግሩ ካደ ጊዜዋን ያልፋት ዘንድ ማፍራቱን ሰውቶ፡፡

                ደግሞ ከተቀረው ከዚያ ከመልካም ዘር ፣

                በእሾህ የታነቀ እንዳያፈራበት የተያዘም ነበር፣

                የዓለምን ትካዜ መከራ ሐሳቧን ተሸክሞ ‘ሚኖር፡፡

ከመልካሙ መሬት የወደቀው ቃሉ፣

ሠናይ ፍሬ ኖረው ተወዳጅ በሁሉ፡፡

                የሰማያውያን  ቃል አዳምጦታልና፤

                በተግባር ቢኖረው የእርሱ አደረገ መልካሙን ጎዳና፡፡

አምላክ ሆይ ያ ዘርህ በእኔ ልብ የላከው፣

ከሚቆረጠው ተክል ፍሬን ካላፈራው፣

በዓለም ትካዜ በእሾህ ከታነቀው፡፡

                መካከል ነውና ባሪያህን አስበኝ፣

                ከመልካሙ መሬት ዘርህን እንዳሳርፍ ማስተዋሉን ስጠኝ፡፡

 

                                ሳምራዊት ሰለሞን

                ከሐረማያ ዩኒቨርሲቲ ሐረር ጤናና ሕክምና ሳይንስ ግቢ ጉባኤ