መሠዊያው
በእስራኤል ምድር በሰማርያ ላይ አክዓብ ነገሠ
ጣዖትን አቆመ …መለከትን ነፋ …ለበኣል ደገሠ
የቤተ መቅደሱ መሠዊያው ፈረሰ
የእግዚአብሔር ካህናት ደማቸው ፈሰሰ
በዓይኖችህ ታየዋለህ
በሰማርያ ረኃብ በጸናበት ዘመን የሚቀመስም ጠፋ፤ ከረኃቡ ጽናት የተነሣ እናት ልጇን እስከ መብላት ደረሰች። በእዚያም ሀገር ኤልሳዕ የሚባል የእግዚአብሔር ሰው ነበረ። እንዲህም አለ፤ ነገ በዚህች ከተማ በአንድ ሰቅል አንድ መሥፈርያ መልካም ዱቄት በአንድ ሰቅል ሁለት መስፈርያ ገብስ ይሸመታል። ያኔ ንጉሡ በእግዚአብሔር ላይ ተገዳደረ፤ እንዴት ይቻላልም አለ። የእግዚአብሔር ሰው ኤልሳ እንዲህ አለው፤ “ታየዋለህ እንጅ አትቀምሰውም” ልብን የሚከፍል ንግግር! በረኃብ የቆየች ሀገር ደስ በምትሰኝበት ሰዓት የማይጨበጥ ሕልም ሲሆን ምንኛ ያሳዝናል? የሶርያ ንጉሥ ሲመኘው የኖረውን ነገር በዓይኑ አየው ግን አልቀመሰውም። (፪ኛነገ.፯፥፪)
ምሬሃለሁ በለኝ!
በቀን በሌሊት ለዓይን ጥቅሻ ሳያርፉ
ለምስጋና በትጋት ዘወትር በሚሰለፉ
ስለ መላእክቱ ተማጽኜሃለሁ
በለኝ ምሬሃለሁ
…
ዘይታቸው ሳይነጥፍ መብራቱን አብርተው ከጠበቁህ ጋራ
ነፍሴን አሰልፋት ከምርጦችህ ተራ
ስለመረጥካቸው ምሬሃለሁ በለኝ
ዳግም ስትመጣ በቀኝህ አቁመኝ!
አንተ ጽኑ አለት ነህ
በጽናትህም ላይ እሠራለሁ መቅደስ
እያለ ሲነግረው ጌታችን ለጴጥሮስ
በምድርም ያሠርኸው በሰማይ ይታሠር
በሰማይ ይፈታ የፈታኸው በምድር
ብሎ ሾሞት ሳለ በክብር ላይ ክብር
መሳሳት አልቀረም አይ መሆን ፍጡር!