ጥር 9 ቀን 2005 ዓ.ም.

ቅዱስ ኤፍሬም በጥምቀት ላይ እጅግ ጥልቅ የሆነ አስተምህሮ ያለው አባት ነው፡፡ ቅዱስ ኤፍሬም በጥምቀት የገሃነም እሳት ይጠፋል ይለናል፡፡ “የሰውነት ትኩሳት ከሰውነታችን በሚመነጨው ላቦት እንዲቀዘቅዝ እንዲሁ በጥምቀት የገሃነም እሳት ይጠፋል፡፡”

ከዚህ ተነሥተን እንደ ቅዱስ ኤፍሬም ምልከታ የገሃነም ቦታዋ ከሰውነታችን ውስጥ ናት ማለት ነው፡፡ እሳቱ የማይጠፋ መባሉም ከእኛ ዘለዓለማዊነት ጋር የተቆራኘ መሆኑን መረዳት እንችላልን ፡፡ እኛ ዘለዓለማውያን ሆነን ስለተፈጠርን እሳቱም በሰውነታችን ውስጥ ዳግም አይቀጣጠልም፡፡ ይህ የሚያስረዳን ከጥምቀት በኋላ በራሳችን ፈቃድና ምርጫ በድርጊትም ይሁን በቃል ጌታችንን እስካልካድነው ድረስ የገሃነም እሳት በሰውነታችን ውስጥ እንደማይኖር ነው፡፡

ጥር 9 ቀን 2005 ዓ.ም

በሰው ልጅ ዘላለማዊ ድኅነት ውስጥ ትልቁን ድርሻ የሚይዘው ሥርዓተ ጥምቀት ከሌሎቹ ምሥጢራተ ቤተ ክርስቲያን በቀዳሚነት የሚፈጸምና የማይደገም ሥርዓት ነው፡፡ ብርሃነ ዓለም ቅዱስ ጳውሎስ “አንዲት ጥመቀት” በማለት የሥርዓተ ጥምቀትን አለመደገምና አለመሠለስ ገልጦ ተናግሯል /ኤፌ.4፥5/፡፡ በቤተ ክርስቲያን ታሪክ ተመዝግቦ እንደሚገኘውና፥ የታናሽ እስያ ክፍል በሆነችው ቁስጥንጥንያ በ381 ዓ.ም. የተሰበሰቡ 150 የሃይማኖት አባቶቻችን “ወነአምን በአሐቲ ጥምቀት ለሥርየተ ኀጢአት፣ ለኀጢአት ማስተሥረያ /ኀጢአትን በምታስተሠርይ/ በአንዲት ጥምቀት እናምናለን” በማለት የጥምቀትን አንድ መሆንና ኀጢአትን በደልን የምታርቅ፣ የምታስወግድ ስለመሆኗ በእግዚአብሔር መንፈስ ቅዱስ ተመርተው ተናግረዋል፡፡ ሃይማኖታቸውንም ገልጠዋል፡፡

ጥር 3 ቀን 2005 ዓ.ም.

በፍጡርና በፈጣሪ፤ በፍጡርና በፍጡር መካከል ችግሮችና አለመግባባቶች መፈጠራቸው የዚህ ዓለም ባሕርያዊ ግብር ነው፡፡ በተለይም የሰው ልጅ አለመግባባቶችን ዕለታዊ ባሕርዩ ወደ ማድረግ የደረሰም ይመስላል፡፡ ቅዱሳት መጻሕፍትም የእነዚህን ችግሮች ክሡትነት መጠቆማቸውም የሚሰወር አይደለም፡፡

አስቀድመን እንደገለጽነው ሰው በሰብአዊነቱ ከራሱ ጋር፣ ከፈጣሪው ጋርና ከሌሎቹም ሥነ ፍጥረታት ጋር የሚያጋጩት ብዙ ምክንያቶች አሉ፡፡ ከዚህም የተነሣ “ለምን ግጭት ተከሠተ” ብሎ መሞገት ጊዜ መጨረስ ሲሆን “ለምን አልታረቅሁም” ብሎ ራስን መጠየቅ ግን አግባብ ነው፡፡ ምክንያቱም የዕርቀ ሰላም መንገዶች እንደ ግጭቱ መንገድ የተንዛዙ ሳይሆኑ የተቆጠሩና የተሰፈሩ የተለኩ ሃይማኖታዊ እሴቶች ናቸውና፡፡