Archive for category: ኪነ- ጥበብ

መስቀል የፍቅር ተምሳሌት

የዓለም ሰላምና አንድነት

ጠላት በቀራንዮ የተሸነፈበት

የሰው ልጅ ድኅነት

መስቀል

በሕይወት ሳልለው

ቅዱስ ያሬድ ውልደትና እድገቱ ኢትዮጵያ ወስጥ፤ አክሱም ከተማ ነው፤ዕድሜው ለትምህርት ሲደርስ እናቱ ታውክሊያ ጌዲዬን ወደ ተባለ አንድ መምህር ትወስደዋለች፡፡ እርሱ ግን በመጀመሪያ ትምህርት ሊገባው አልቻለም፡፡ ከዕለታት በአንድ ቀን መምህር ጌዲዬን ያሬድን ሲገርፈው በምሬት አለቀሰ፤ ማይኪራህ ወደምትባል ቦታም ተጓዝ፤ በመንገድ ላይ ሳለ ውሃ ስለጠማ በዚያች ስፍራ ካለ ምንጭ ውሃ ጠጥቶ በዛፉ ሥር ለማረፍ ቁጭ አለ፤ ወደ ላይም በሚመለከትበት ጊዜ ከዛፉ ላይ አንዲት ትል ፍሬ ለመብላት ከታች ወደ ላይ ስትወጣ ስትወርድ ተመለከተ፡፡ እርሱም ትኩር ብሎ አያት፤ ትሏም ስድስት ጊዜ ያለመሰልቸት ከወጣች ከወረደች በኋላ በሰባተኛው ፍሬው ካለበት መድረስ ቻለች፤ ፍሬውንም መብላት ጀመረች፡፡ በዚያን ወቅት ቅዱስ ያሬድ አሰበ፤ እንዲህም አለ፤ «ይህች ትል ፍሬውን ለመብላት እንዲህ ከታገሰች እኔም እኮ ትምህርት ለመማር ብታገስ እግዚአብሔር አምላክ ይገልጽልኛል»፡፡ ወደ  ጉባኤው ተመልሶ መምህሩን ይቅርታ ከጠየቀ በኋላ መማር ጀመረ፤ እግዚአብሔር አምላክም የ፹፤፩ መጽሐፍትንና የሊቃውንት መጽሐፍትን እንዲሁም ሌሎች ቤተ ክርስቲያን የተቀበለቻቸውን የቅዱሳት መጻሕፍትን ምሥጢር ገለጸለት፤ መምህር ጌዲዬን ሲሞት የእርሱን ቦታ ተረክቦ ማሰተማር ቀጠለ፡፡

በ፭፻፴፬ዓ.ም. ሕዳር ፮ ቀን፤ ወደ ሰማይ ተመነጠቀ፤ በሰማይ ቅዱሳን መላእክት እግዚአብሔርን ልዩ በሆነ ጣዕመ ዝማሬ ሲያመሰግኑ ሰማ፡፡ ወደ ምድርም በተመለሰ ጊዜ አክሱም ጽዮን ውስጥ ወደ ምስራቅ በኩል በመዞር ከሰማይ የሰማውን ዝማሬ ዘመረ፤ አርያም ብሎም ሰየመው፡፡  በዚሁም በ፭፻፴፰ ዓ.ም. ቅዱስ ያሬድ ማኅሌትን ጀመረ፡፡ ነገር ግን በዚያን ጊዜ ካህናተ አክሱም የእርሱን ዝማሬ አልተቀበሉትም፤ ምክንያቱም አዲስ አይነት ዝማሬ ነበርና፡፡ ታህሳስ ፩፤ በዕለተ ሰኞ ምህላ ያዘ፤ እሰከ ታህሳስ ፮፤ ቀዳሚት ሰንበት ድረስም ዘለቀ፤ በዚያች ዕለት ጌታችን መድኃኒታችን ኢየሱስ ክርስቶስ በመልዕልተ መስቀል አንደተሰቀለ ሆነ ከቅዱሳን መላእክት ጋር ተገለጸለት፡፡

ቅዱስ ያሬድም ጌታ የተገለጸለትን የመጀመሪያውን ሳምንት ‹ስብከት› ብሎ ሰየመው፤ በሳምንቱም እንደገና በብርሃን አምሳል ስለተገለጸለት ያን ዕለት ‹ብርሃን› ብሎ ሰየመው፤ በሶስተኛው ሳምንት እንዲሁ በአምሳለ ኖላዊ ስለተገለጸለት ‹ኖላዊ› ብሎ ሰየመው፤ በመጨረሻም ሳምንት በአምሳለ መርዓዊ ሲገለጽለት ዕለቱን ‹መረዓዊ› ብሎ ሰይሞታል፡፡

ከዚህም በኋላ ቅዱስ ያሬድ ፭ የዜማ መጻሕፍትን ደረሰ፤ እነዚህም ድጓ፤ ጾመ ድጓ፤ ምዕራፍ፤ ዝማሬና መዋሥዕት ናቸው፡፡ ከደረሳቸው የዜማ መጻሕፍትም ውስጥ ትልቁ ድጓ ነው፤ በሦስትም ይከፈላል፤ የዮሐንስ፤ አስተምህሮና ፋሲካም ይባላሉ፡፡በንባባት ብቻ ይቀደስባቸው የነበሩትን ፲፬ቱ ቅዳሴያት በዜማ የደረሳቸው ቅዱስ ያሬድ ነው፤  ዝማሬም በ፭ ይከፈላል፤ኅብስት፤ጽዋዕ፤መንፈስ፤አኮቴትና ምሥጢር ይባላል፡፡

ይህ ቅዱስ ደራሲ በተወለደ በ፸፭ ዓመቱ በሰሜን ተራራ ውስጥ ደብረ ሐዊ ከሚባል ገዳም  ግንቦት ፲፩ ቀን ተሠውሯል፡፡ የዝማሬና መዋሥዕት መምህራን የቅዱስ ያሬድን ጉባኤ ተክተው  አሁን በማስተማር ላይ እስካሉት መጋቤ ብርሃናት ፈንታ ድረስ ፵፮ ናቸው፡፡

የኢትዮጵያ ኦርቶዶክስ ተዋሕዶ ቤተ ክርስቲያን ባለውለታ ቅዱስ ያሬድ  መምህር ወሐዋርያ፤ መጻሕፍትን በጣዕመ ዜማ የደረሰ፤መዝሙረ ዳዊትን ጨምሮ ሌለችንም ቅዱሳት መጻሕፍትን በዜማው ያመሠጠረ ታላቅ  ኢትዮጵያዊ ሊቅ ነው፡፡

የካቲት 8 ቀን 2005 ዓ.ም.

ከእንዳለ ደምስሰ

ከቀኑ አሥራ ሁለት ስዓት ፡፡

ገነተ ጽጌ ቅዱስ ጊዮርጊስ ቤተ ክርስቲያን ስደርስ ልቦናዬን እየተፈታተነኝ ያለውን የዐሳብ ድሪቶ አውልቄ ለመጣል ትንፋሼን ሰብስቤ በረጅሙ ተነፈስኩ፡፡

ከተሳለምኩ በኋላ ከዋናው በር በስተግራ በኩል ካለው ዋርካ ሥር አመራሁ፡፡ የሰርክ ስብከተ ወንጌል መርሐ ግብር እየተካሄደ ነው፡፡ አካባቢዬን ቃኘሁ፡፡ ምእመናን አመቺ ነው ባሉት ቦታ ላይ ተቀምጠው የዕለቱን ትምህርት ይከታተላሉ፡፡ መምህሩ በሉቃስ ወንጌል ምዕ.15፥7 -10 ያለውን ኀይለ ቃል ከመጽሐፍ ቅዱስ እያነበቡ ነው፡፡

“. . . ንስሐ ከማያስፈልጋቸው ዘጠና ዘጠኙ ጻድቃን ይልቅ ንስሐ ስለሚገባ ስለ አንድ ኀጢአተኛ በሰማያት ፍጹም ደስታ ይሆናል . . . ፡፡” ሰባኪው ስብከታቸውን ቀጥለዋል . . . .፡፡

የሸሸግሁት ቁስል ስለተነካብኝ ውስጤ በፍርሃት ተወረረ፡፡

— “ማን ነገራቸው? ለዘመናት ስሸሸው የኖርኩትን የንስሐ ትምህርት ዛሬም ተከትሎኝ መጣ?” አጉረመረምኩ፡፡

ቀስ በቀስ ስብከቱን እያደመጥኩ ራሴን በመውቀስ ጸጸት ያንገበግበኝ ጀመር፡፡– “ለምን ስሜታዊነት ያጠቃኛል? ለምን ወደ ትክክለኛው የክርስትና ሕይወቴ አልመለስም? ዛሬ የመጨረሻዬ ይሆናል፡፡” ውሳኔዬ ቢያስደስተኝም መሸርሸሩ አይቀርም በሚል ደግሞ ሰጋሁ፡፡ ስንት ጊዜ ወስኜ ተመልሼ ታጥቦ ጭቃ ሆኛለሁ?! አንድ መቶ ጊዜ – አንድ ሺህ ጊዜ – ከዚህም በላይ . . . ፡፡ ቃለ እግዚአብሔር በሰማሁ ቁጥር ልቤ ይሰበራል፡፡ እጸጸታለሁ፡፡ ነገር ግን ከቤተ ክርስቲያኑ ቅጥር እንደወጣሁ በልቦናዬ የተተከለው ቃለ እግዚአብሔር ንፋስ እንደ ጎበኘው ገለባ ይበተናል፡፡ ውሳኔዬም ይሻራል፤ ልቦናዬ ይደነድናል፡፡ ወደ ቀድሞ እሪያነቴ እመለሳለሁ፡፡ ሁልጊዜ — “የተጠናወተኝ አጋንንት ነው እንዲህ የሚሰራኝ!” እያልኩ አሳብባለሁ፡፡

ሰባኪው ቀጥለዋል፡፡ “. . . አሁንም ከክፋትህ ተመለስና ንስሐ ግባ፡፡ የልቦናህንም ዐሳብ ይተውልህ እንደሆነ እግዚአብሔርን ለምን ፡፡ /የሐዋ. ሥራ ምዕ.8፥22/ ” የበለጠ ተሸበርኩ፡፡

አመጣጤ መምህረ ንሰሐዬ ይሆኑ ዘንድ ካሰብኳቸውና ቀጠሮ ከሰጡኝ አባት ጋር ለመገናኘት ነበር፡፡ ለመምህረ ንስሐነት በራሴ ፍላጎት ያጨኋቸው አባትም ዘገዩ፡፡ ከሶስት ቀናት በፊት ሳገኛቸው አብረን ተቀምጠን የተነጋገርንበት ቦታ ላይ ሆኜ እየጠበቅኋቸው ነው፡፡ ያገኘሁዋቸው ከሰንበት ትምህርት ቤቱ የቅርብ ጓደኛዬ ነው፡፡ ቀድሞ ከነበሩኝ የንስሐ አባቴ ጋር ስላልተግባባን፤ በተለይም ቁጣቸውን መቋቋም ስላቃተኝ ለመቀየር ወስኜ ነው የመጣሁት፡፡

— “ይገርማል! ስንተኛዬ ናቸው ማለት ነው? 1 – 2 – 3 . . . 4ኛ!” በአንድ ዓመት ተኩል ውስጥ ሦስት መምህረ ንስሐ ይዤ ፈርጥጫለሁ፡፡ — “ምን አይነት አባት ይሆኑ? የማይቆጡ፤ የማያደናብሩ፤ ጥቂት ብቻ ቀኖና የሚሰጡ ከሆነ ነው አብሬ የምቆየው፡፡” እንደተለመደው ለማፈግፈግ ምክንያት አዘጋጀሁ፡፡

መልሼ ደግሞ — “ምን አይነት ሰው ነኝ?! ዳግም ወደ ኀጢአት ላልመለስ ከራሴ ጋር እየተነጋገርኩ መልሼ እዚሁ አፈርሰዋለሁ እንዴ?! መጨከን አለብኝ፡፡ የሆነውን ሁሉ እናዘዛለሁ፡፡” ሙግቴ ቀጥሏል . . . ፡፡

ሰባኪው “. . . እንግዲህ ኀጢአታችሁ ይሠረይላችሁ ዘንድ ንስሐ ግቡ፤ ተመለሱም፤ ከእግዚአብሔር ዘንድ የይቅርታ ዘመን ይመጣል፡፡” የሐዋ.ሥራ ምዕ.3፥19 እያሉ በመስበክ ላይ ናቸው፡፡

— “ይቺ ጥይት ለእኔ የተተኮሰች ናት!” አልኩ በልቤ ሰባኪው ርዕስ እንዲቀይሩ  እየተመኘሁ ፡፡  — “እውነት ግን የይቅርታ ዘመን የሚመጣልኝ ከሆነ ለምን ከልቤ ንስሐ አልገባም? እስከ መቼ በኀጢአት ጭቃ እየተለወስኩ እዘልቀዋለሁ? መርሐ ግብሩ ይጠናቀቅ እንጂ ዝክዝክ አድርጌ ነው የምነግራቸው፡፡” ቅዱስ ጊዮርጊስን በተሰበረ ልብ ኀጢአቴን እናዘዝ ዘንድ እንዲረዳኝ ተማጸንኩት፡፡

ሰባኪው በቀላሉ የሚለቁኝ አይመስልም፡፡ “. . . ከእግዚአብሔር ፍርድ እንደምታመልጥ ታስባለህን? ወይስ በቸርነቱ ብዛት በመታገሱ ለአንተም እሺ በማለቱ እግዚአብሔርን አላዋቂ ልታደርገው ታስባለህን? የእግዚአብሔርንስ ቸርነቱ አንተን ወደ ንስሐ እንዲመልስ አታውቅምን? ነገር ግን ልቡናህን እንደማጽናትህ ንስሐም እንዳለመግባትህ መጠን የእግዚአብሔርን እውነተኛ ፍርዱ በሚገለጥበት ቀን ቁጣን ለራስህ ታዘጋጃለህ፡፡” ሮሜ. 2፡3-5 እያሉ በሚሰብኩት ስብከት ልቡናዬን አሸበሩት፡፡

— “የአሁኑ ይባስ! ዛሬ ስለ እኔ ተነግሯቸው ነው የመጡት፡፡ ወረዱብኝ እኮ!” እላለሁ፡፡ መልሼ ደግሞ  — “እውነታቸውን ነው ይበሉኝ!!” ትምህርትም ሆነ እውቀት ሳያንሰኝ ከልቤ ልመለስ አለመቻሌ አሳፈረኝ፡፡

በሰ/ት/ቤት ውስጥ እንደ ማደጌና ለአገልግሎት እንደ መትጋቴ ለንስሐ  ጀርባ መስጠቴ ምን የሚሉት ክርስትና ነው? ሌሎች በአርአያነት የሚመለከቱኝ፤ ‹ክርስትናን ከኖሩት አይቀር ልክ እንደ እሱ ነው!› የተባለልኝ – ነገር ግን በኃጢአት ጥቀርሻ የተሞላሁ አሳፋሪ ሰው ነኝ፡፡ ነጠላ መስቀለኛ ለብሶ፤ መድረኩን ተቆጣጥሮ መርሐ ግብር መምራት፤ ለመስበክ መንጠራራት ፤ለመዘመር መጣደፍ ፤. . . ምኑ ቀረኝ?

ጊዜው የጉርምስና ወቅት በመሆኑ ለኀጢአት ስራዎችም የበረታሁበት ወቅት ነው ፡፡ ሰ/ት/ቤት ውስጥ የማያቸው እኅቶቼን ሁሉ የእኔ እንዲሆኑ እመኛለሁ፡፡ ምኞት ኀጢአት መሆኑን ሳስብ ደግሞ መለስ እላለሁ፡፡ ግን ብዙም ሳልቆይ  እቀጥላለሁ፡፡ በሥራ ቦታዬ ደግሞ ማታለልን ፤ በጉልበት የሌሎችን ላብ መቀማትን ፤ ማጭበርበር የዘወትር ተግባሬ ነው፡፡ ቤተ ክርስቲያን ለአገልግሎት ስሔድ ደግሞ ሁሉን እርግፍ አድርጌ ለበጎ ስራ እተጋለሁ፡፡ — “መርዛማ ዛፍ መልካም ፍሬን ማፍራት ትችላለችን?” ራሴን እየሸነገልኩ ለጽድቅም ሆነ ለኩነኔ በረታሁ፡፡

አንድ ቀን በሰ/ት/ቤታችን ውስጥ በሥነ ምግባሩ የታወቀ፤ ለሌሎች አርአያ የሆነ እንደ እኔ አጭበርባሪ ነው ብዬ የማልገምተውና የማከብርው ጓደኛዬ የንስሐ አባት መያዙን ነገረኝ፡፡ እኔስ ከማን አንሳለሁ? ይመቹኛል የምላቸውን አባት መርጬ ያዝኩ፡፡ ተደሰትኩ፡፡ ቀስ በቀስ በሚኖረን ግንኙነት ኀጢአቴን ሳልደብቅ መናዘዝ ጀመርኩ፡፡ ዛሬ ቀኖና ተቀብዬ፤ ጸሎት አድርሰውልኝ በእግዚአብሔር ይፍታህ የተደመደመ ኃጢአቴን ገና ከአባቴ እንደተለየሁ እደግመዋለሁ፡፡ እንደውም አብልጬ እሰራለሁ፡፡ እናዘዛለሁ፡፡ ተመልሼ እጨቀያለሁ፡፡ የንስሐ አባቴን ትዕግስት ተፈታተንኩ፡፡ እሳቸውም አምርረው ይገሥጹኛል፡፡ ድርጊቴ ተደጋገመ፡፡ ሁኔታቸው ስላላማረኝ ሳልሰናበታቸው ጠፋሁ፡፡

ለሁለተኛ ጊዜ ሌላ የንስሐ አባት ያዝኩ፡፡

እኚህ ደግሞ በጣም እርጋታን የተላበሱ ሲሆኑ ሲመክሩኝ ደግሞ የሌሎችን ታሪክ በምሳሌነት በማንሳት ያስተምሩኛል፡፡ ቀኖና ሲሰጡኝም በትንሹ ነው፡፡ የሰራሁት ኀጢአትና የሰጡኝን ቀኖና ሳመዛዝን ኀጢአቴ ይገዝፍብኛል፡፡ የሚሸነግሉኝ ይመስለኛል፡፡

— “ጸሎት አታቋርጥ፤ መጻሕፍትን መድገም ትደርስበታለህ፤ በቀን ለሶስት ጊዜያት አንድ አንድ አቡነ ዘበሰማያትን ድገም፡፡ ለሕፃን ልጅ ወተት እንጂ ጥሬ አይሰጡትም፡፡ ስትጠነክር ደግሞ ከፍ እናደርገዋለን፡፡” ይሉኛል፡፡

የናቁኝ መሰለኝ፡፡ — “እንኳን አባታችን ሆይ እኔ ጀግናው የዘወትር ጸሎት ፤ ውዳሴ ማርያም፤ አንቀጸ ብርሃን ፤ የሰኔ ጎልጎታ፤ መዝሙረ ዳዊት፤ ሰይፈ መለኮት፤ሰይፈ ሥላሴ ጠዋትና ማታ መጸለዬን አያውቁም እንዴ?! እንዴት በአባታችን ሆይ ይገምቱኛል?” አኮረፍኩ፡፡ ጠፋሁ፡፡

ደግሞ ሌላ ፍለጋ፡፡

ሦስተኛው የንስሐ አባቴ በትንሹም በትልቁም ቁጣ ይቀናቸዋል፡፡ እንደመቆጣታቸው ሁሉ አረጋግተው ሲመክሩ ደግሞ ይመቻሉ፡፡ ነገር ግን ቁጣቸውን መቋቋም ስለተሳነኝ ከእሳቸውም ኮበለልኩ፡፡

ዛሬ ውሳኔዬን ማክበር አለብኝ፡፡ ወደ ልቦናዬ መመለስ፡፡ በሉቃስ ወንጌል ምዕ. 15 ላይ እንደተጠቀሰው የጠፋው ልጅ፡፡ ወደ አባቴ ቤት በቁርጠኝነት መመለስ፡፡ ልጅ ተብዬ ሳይሆን ከባሪያዎች እንደ አንዱ እቆጠር ዘንድ፡፡

ከምሽቱ 12፡30 ሆኗል፡፡

ሰባኪው አሰቀድሞ ይሰጡት የነበረውን የንስሐ ትምህርት ቀጥለዋል፡፡  “. . . በተመረጠችው ቀን ሰማሁህ፤ በማዳንም ቀን ረዳሁህ፤ እነሆ የተመረጠችው ቀን ዛሬ ናት፡፡” 2ኛ ቆሮ. ምዕ› 6፡2 እያሉ ቃለ እግዚአብሔርን በምዕመናን ልቦና ላይ ይዘራሉ፡፡

— “እውነትም ለእኔ የተመረጠችው ቀን ዛሬ ናት፡፡ አምላኬ ሆይ ኃይልና ብርታትን ስጠኝ፡፡ ወደ ትክክለኛው አእምሮዬ እመለስ ዘንድ፤ በኀጢአት የኖርኩበት ያለፈው ዘመን ይበቃ ዘንድ እርዳኝ!!” አልኩ የተፍረከረከውን ልቦናዬ ያጸናልኝ ዘንድ እየተመኘሁ፡፡

— “አሁን ምንድነው ማድረግ ያለብኝ? እ – በመጀመሪያ ራሴን ማረጋጋት፡፡ ከዚያም እሰከ ዛሬ የፈጸምኩትን የኃጢአት ኮተት ማሰብ ፤ በመጨረሻም አንኳር የሆኑትን መናዘዝ፡፡” አልኩ ህሊናዬን ለመሰብሰብ እየጣርኩኝ፡፡

— “ግን እኮ የኀጢአት ትንሽ እንደሌለው ተምሬያለሁ፡፡ስለዚህ ሸክሜን ሁሉ ለመምህረ ንስሐዬ መናዘዝ አለብኝ፡፡” ውሳኔ ላይ ደረስኩ፡፡

ኀጢአት ናቸው ብዬ በራሴ አእምሮ የመዘንኳቸውን አስቦ መጨረስ አቃተኝ፡፡ በድርጊቴ ተገርሜ — “በቃ የኀጢአት ጎተራ ሆኛለሁ ማለት ነው? መቼ ይሆን ሰንኮፉ የሚነቀለው? እባክህ አምላኬ በቃህ በለኝ!”  ኃጢአቴን ማሰብ አደከመኝ፡፡

የዕለቱ የሰርክ ጉባኤ እንደተጠናቀቀ አበ ንስሐ ይሆኑኝ ዘንድ ቀጠሮ ያስያዝኳቸው አባት በመጠባበቅ አይኖቼ ተንከራተቱ፡፡

— “ረስተውኝ ይሆን እንዴ? – እውነታቸውን ነው – እኔ መረሳት ያለብኝ ሰው ነኝ፡፡ ለምንም – ለማንም የማልጠቅም ከንቱ ሆኛለሁ፡፡ ኀጢአት ያጎበጠኝ ምናምንቴ ነኝ!! የኀጢአት ሸክሜን የማራግፍበት ፍለጋ በመባዘን እሰከ መቼ እዘልቀዋለሁ? እውነተኛ ንስሐ መግባት ተስኖኝ እስከ መቼ እቅበዘበዛለሁ?” የዕንባ ጎተራዬ ተከፈተ፡፡ ከዓይኔ ሳይሆን ከልቤ ይመነጫል፡፡ መጨረሻዬ ናፈቀኝ፡፡

“እንደምን አመሸህ ልጄ?” አሉኝ የቀጠርኳቸው አባት ጭንቅላቴን በመስቀላቸው እየዳበሱኝ፡፡

ዕንባዬ ያለማቋረጥ እየወረደ ቀና ብዬ ተመለከትኳቸው፡፡ ከተቀመጥኩበት ተነስቼ መስቀል ተሳለምኩኝ፡፡ በሃምሳዎቹ የዕድሜ ክልል ውስጥ የሚገኙ አባት ናቸው፡፡ ገብስማ ሪዛቸው ግርማ ሞገስ አላብሷቸዋል፡፡

“ምነው አለቀስክ?” አሉኝ አጠገቤ ካለው ጠፍጣፋ ድንጋይ ላይ እየተቀመጡ፡፡

ሳግ እየተናነቀኝ “ሸ- ሸ – ክሜ ከ- ከ-ብ-ብዶ-ብብ-ኝ ነው አባቴ! ም- ምንም  የማ- ማልጠቅም ሆኛለሁ!!” አልኳቸው ሆድ ብሶኝ፡፡

“መጸጸት መልካም ነው፡፡ ጸጸት ጥንካሬን ይወልዳል ልጄ! አይዞህ፡፡” አሉኝ በጥልቀት እየተመለከቱኝ፡፡

— “እግዚአብሔር ረድቶኝ የመጨረሻዬ ቢሆን ጥሩ ነበር፡፡” አባባላቸውን ተመኘሁት፡፡

— ‹‹አምላኬ ሆይ ብርታትን ስጠኝ፡፡ ውስጤ የታመቀውን የኃጢአት ጥቀርሻ ይታጠብ ዘንድ፤ የሆነውን ሁሉ በተሰበረ መንፈስ እናዘዝ ዘንደ እርዳኝ፡፡›› አልኩኝ ለራሴ፡፡ ቀና ብዬ አያቸው ዘንድ ብርታት አጣሁ፡፡

“ስመ ክርስትናህ ወልደ ሚካኤል ነው ያልከኝ?”

“አዎ አባቴ!”

“ሰሞኑን ስንገናኝ ከንስሐ ልጆቼ ጋር ጉዳይ ይዘን ስለነበር ጉዳይህን አልነገርከኝም፡፡ ለምን ይሆን የፈለግኸኝ?”

“አባቴ በቀጠሯችን መሠረት መጥቻለሁ፡፡ በኀጢአት ምክንያት የተቅበዘበዝኩኝ፤ ኀጢአቴ ያሳደደኝ፤ ለዓለም እጄን የሰጠሁ ምስኪን ነኝ፡፡ ህሊናዬ ሰላም አጥቷል፡፡ ያሳርፉኝ ዘንድ አባትነትዎን ሽቼ ነው የመጣሁት፡፡” አልኳቸው በተሰበረ ልሳን፡፡

ለጥቂት ሰከንዶች ከራሳቸው ጋር የሚመክሩ በሚመስል ስሜት ቆይተው “ልጄ የንስሐ ልጆች በብዛት አሉኝ፡፡ ሁሉንም ለማዳረስ አልቻልኩም እኔም በፈተና ውስጥ ነኝ፡፡ አንተ ደግሞ ተጨምረህ ባለ እዳ ሆኜ እንዳልቀር ሰጋሁ፡፡ ይቅርታ አድርግልኝና ሌላ አባት ብትፈልግ ይሻላል፡፡” አሉኝ ትህትና በተላበሰ አነጋገር፡፡

“እግዚአብሔር እርስዎን አገናኝቶኛልና ወደ ሌላ ወዴትም አልሔድም፡፡ ያለፈው ይበቃኛል፡፡” አነጋገሬ ውሳኔዬን እንደማልቀይር ይገልጽ ነበር፡፡

“ያመረርክ ትመስላለህ፡፡” አሉኝ ውሳኔዬ አስገርሟቸው፡፡

“አባቴ ታከተኝ፡፡ ቆሜ ስሔድ ሰው እመስላለሁ ፤ ነገር ግን ኀጢአት በባርነት የገዛኝ ርኩስ ነኝ፡፡ የመጣሁት ከባርነት ይታደጉኝ ዘንድ ነው፡፡ እባክዎ አባቴ እሺ ይበሉኝ!” ስቅስቅ ብዬ አለቀስኩ፡፡

ለቅሶዬን እስክገታና አስክረጋጋ ድረስ ጠብቀው “እንዲህ በተሰበረ መንፈስ ውሰጥ ሆነህ ጥዬህ ብሄድ ሸክሙ ለራሴው ነው፡፡ አንድ ጊዜ መጥተሃልና አላሰናክልህም፡፡” አሉኝ በፍቅር እያስተዋሉኝ፡፡

“እግዚአብሔር ይስጥልኝ አባቴ!” እግራቸው ላይ ተደፋሁ፡፡

“ተው – ተው አይገባም ልጄ – ቀና በል፡፡” ብለው ከተደፋሁበት በሁለት እጃቸው አነሱኝ፡፡

“ከዚህ በፊት አበ ነፍስ ነበረህ?” አሉኝ አረጋግተው ካስቀመጡኝ በኋላ፡፡

በአዎንታ ጭንቅላቴን ከፍና ዝቅ በማድረግ ገለጽኩላቸው፡፡

“በምን ምክንያት ተለያያችሁ?”

ራሴን ለማረጋገት እየሞከርኩ ዕንባዬን ጠርጌ በረጅሙ ተነፈስኩ፡፡

“አባቴ ታሪኩ ብዙ ነው፡፡ ከአንድም ሦስት ጊዜ የንስሐ አባት ቀያይሬያለሁ፡፡”

“ለምን?” በመገረም ነበር የጠየቁኝ፡፡

“ለእኔም እንቆቅልሽ ነው፡፡ ከአንዱ እየፈረረጠጥኩ ወደ አንዱ እየሔድኩ ነፍሴን አሳሯን አበላኋት፡፡”

“ከሦስቱም እየተሰናበትክ ነው እዚህ የደርስከው?” የበለጠ ለመስማት በመጓጓት ጠየቁኝ፡፡

“ከአንዳቸውም ጋር በስንብት አልተለያየሁም፡፡ በራሴ ፈቃድ ኮበለልኩ፡፡”

ለውሳኔ የተቸገሩ በሚመስል ስሜት የእጅ መስቀላቸውን እያገላበጡ ተከዙ፡፡ በመካካላችን ጸጥታ ሰፈነ. . . ፡፡

ይቀጥላል

ሐምሌ 16/2003 ዓ.ም.

“አቤቱ ቃሌን አድምጥ፣
ጩኸቴንም አስተውል፣
የልመናዬን ቃል አድምጥ፣
ንጉሤና አምላኬ ሆይ
አቤቱ ወደ አንተ እጸልያለሁና
በማለዳ ቃሌን ስማኝ፤
በማለዳ ፊትህ እቆማለሁ…”

“እንደምን አደርክ አባባ”
እግዚአብሔር ይመስገን ልጄ አንቺስ እንዴት አደርሽ?”

“ጎሽ ልጄ የሚጠጣ ውሃ በጠርሙስ ሞልተሽ አምጭልኝ” የሚለው ያባቴ ትእዛዝ ከገባሁበት የሐሳብ ማዕበል መንጥቆ አወጣኝ፡፡
“የሚሚዬ አባት ለሚካኤል የጠመኩት ጠላ እኮ አላለቀም.. ከሱ ይጠጡ” እናቴ ነበረች፡፡
“ከዘንድሮስ ጠላ ውሃው ይሻለኛል ተይው” የሚለውን ያባቴን ምላሽ ስሰማ አባቴ በዘንድሮ ላይ ያለው ምሬት የተለየ መሆኑ እየገረመኝ ውሃውን አቀረብኩለት፡፡
“እሰይ እሰይ! እሰይ!” እያለ ጥሙን ይቆርጣል፡፡

“በአባቶቻችን ጊዜ ብዙ ሠርቶ እንዳልሠራ የሚሆን ሰው ማግኘት ቀላል ነበር፡፡ ስለ ብቁና ጎበዝ ሰው ምስክሩ ሥራው ብቻ ነበር ልጄ፡፡ ቢሆንም የዝና ናፋቂዎች ጥቂቶች አልነበሩም፡፡ ብዙኃኑ ግን ያለ አግባብ ሙገሳን እንደ ስድብ እንቆጥር ነበር፡፡ እከሌ እኮ ጀግና ነው ቢሉን ስለ ጀግንነቱ ማረጋገጫ ከእርሱው እንጂ በዝናው አናምንም ነበር፡፡

“ልጄ ዘንድሮ በዓይን የሚታይ በጎ ሥራ ጠፋ፤ እስቲ ከዓይን ተርፎ ልብን የሚሞላ ተግባር የሠራውን ሰው አሳይኝ?”  ድንገተኛው ያባቴ ጥያቄ አስደነገጠኝ፡፡ አባቴ የከበደኝን ጥያቄ ከኔ ምላሽ ሳይጠብቅ መንገሩን ቀጠለ፡፡

“ዘንድሮ ጥቂት ተሠርቶ ለስምና ለዝና የሚሮጥበት ጊዜ ነው፡፡ ከተግባር ስም የቀደመበት የውዳሴ ከንቱ ዘመን፡፡” እያለ አባቴ መናገሩን ቀጠለ፡፡ “ልጄ ስላንቺ ተግባርሽ እንጂ ዝናሽ አይመስክር” የምትለዋን የዘወትር ንግግሩን አስተውያት ባላውቅም ዘወትር መስማቴን አስታውሳለሁ የዛሬው አባቴ ገፅታ ከወትሮው በተለየ መልኩ ትካዜና ደስታ አልባ ሆኗል፡፡

ምን ሊመክረኝ ይሆን እያልኩ ወደ ጉልበቱ ተጠጋሁ

“ከአባቶቻችን ሐዋርያት ትሕትናን፣ ባለብዙ ዕውቀት ሆነው እንዳላወቁ፤ ባለጸጋ ሆነው እንዳልሆኑ መምሰልን መማር ይገባናል ልጄ ስም ከሥራ መቅደም የለበትም ልጄ…”

ቀበሮ ሥጋ በአፏ የያዘች ቁራ ትመለከትና ከመሬት ሆና “እሜት ቁራ ከአእዋፍ መካከል እንዳንቺ ያለ ውብና ቆንጆ፤ አስተዋይና ባለ አእምሮ የለም” እያለች ታሞግሳት ጀመር፡፡የቁራን ዝምታ ያልወደደችው እሜት ቀበሮ ውዳሴዋን ግን አላቆመችም

“እሜት ቁራ ሆይ በምድር ለሚገኙ አእዋፍ ሁሉ ንግሥት የምትሆን ፈለግን፤ በምድር ሁሉ ዞርን ግን አላገኘንም ድንገት አንቺን አየን፡፡ በዚህ ውበትሽ ላይ ድምፅሽ ቢያምር አንቺን ለንግሥትነት እንመርጥሻለንና እስቲ ድምፅሽን አሰሚኝ አለች ቀበሮ”

ንግሥት ለመሆን የተመኘችው ቁራ በቀበሮ ሙገሳ ተታላ “ቁኢኢ..” ብላ ብትጮኸ የነከሰችው ሥጋ ወደቀ፡፡ ያሰበችው የተሳካላት እመት ቀበሮ “በዚህ ድምፅና ውበት ላይ ማስተዋል ቢጨመርበት ኖሮ እንዳንቺ ያለ የአእዋፍ ንግሥት እግር እስኪነቃ ቢኬድ አይገኝም ነበር” ብላ ተመጻደቀችባት ይባላል፡፡

ልጄ ስንቱ በውዳሴ ከንቱ ጸጋውን ተነጥቆ ከክብር ተዋርዶ ይሆን? የሰው ስስ ብልት ዝና ናፋቂ መሆኑን የተገነዘበው ዲያብሎስም እንደ ልቡ እየተጫወተብን ነው፡፡ ስንት የት ይደርሳሉ የተባሉ ሰዎች ካቅማቸው በላይ ባገኙት ዝና ተልፈስፍሰው ከእርምጃው ተገተው ይሆን?

ውሃ የሞላ ብርጭቆውን አነሣና ተጎነጨለት

እሰይ! ይኸውልሽ ልጄ ለሰው ውድቀቱ ውዳሴ ከንቱ ነው፡፡ ምእመናን ጥቂት መንፈሳዊ አገልግሎት ሠርተው የበቁ የሚመስላቸው፤ አገልግለው የማንጠቅም ባሪያዎች ነን የሚሉ እንዳልነበሩ፤ ትንሽ አስተምረው /አገልግለው/ ታይታን የሚፈልጉ አገልጋዮች በቤተ ክርስቲያናችን ሞሉ፡፡ ታዲያ ትውልድ ምን ይማር ልጄ?

ለእናት ሀገሩ በቅንነት ከመሥራት ይልቅ ሀብቷን የሚቀራመታት ለድሆች ከቆመው ይልቅ ያለ አግባብ ኪሱን በጉቦ ያደለበው ስሙ ሲገን ከማየት የደለበ ምን የሚያሳዝን ነገር አለ?

ከአባቴ አንደበት የሚወጡት ቃላት ፍላጻቸው ለልቤ ደርሰው አእምሮዬን ሲሞሉት ራሴን ዘወትር ብወቅስም ያለመለወጤ አናደደኝ፡፡

“ብዙ መሥራት የሚችለው ወጣት ተጧሪ ሆነ ለኔ የሚገባኝ ከመሥራት ይልቅ መዝናናትና በሱስ መጠመድ ብቻ ነው ብሎ የሚያስብ ነው የበዛው ልጄ..”

ከአባቴ ተረት ውስጥ ራሴን መመልከት ጀመርኩ ሁሌም አንድ ተጨባጭ ነገር ላይ መድረስ ሲያቅተኝ ልኬቴ እዚህ ድረስ ነው ብዬ ሳምን፤ በራሴ መጠራጠር ጀምሬ ነበር፡፡ ትእግስት በስሜቴ ውስጥ ሲገረጅፍ ደግሞ ግን ለምን የሚለኝ አእምሮዬ ውድቀቴን ያለ ሥራና ያለ መልካም ምግባር ዛሬም በአባቴ  ቤት ተጧሪ መሆኔን አከበደብኝ፡፡

ለስማቸው የሚጨነቁት ጥቂት ሠርተው ብዙ ስም ፈለጉ እኔ ግን ያለ ሥራ ቁጭ ብያለሁ፡፡ እስከ ዛሬ የአባቴ ተረቶች እውነታቸው ከማስበው በተለየ ዘልቆ ሲታወቀኝ፣ ጠልቆ ሲዳሰሰኝ፣ ርቆም ሲታየኝ፣ ቀርቤም ሆኖ ብዥ ሲልብኝ ኖሬያለሁ፡፡ ዛሬ ግን ራሴን ተመለከትኩ፡፡

ከአባቴ ተረቶች መሠረት ዛሬ ላይ ሆኖ ትናነትን ከመናፈቅ ይልቅ የዛሬን የተግባር ሰው መሆን እንደሚገባኝ ተገነዘብኩ፡፡ የአባቴ ቃላት ተራ ተረቶች መስለውኝ ቢኖሩም ዛሬ ግን ተጨባጭ በሆነው ዓለም ውስጥ እንዴት መኖር እንደሚገባኝ ሲጠቁሙኝ የኖሩ የተዋቡ ምክሮች ናቸው፡፡ አባቴ በኋሊት መነጽር ትናንትን የሚያሰቃኘኝ የተግባር ሰው በውዳሴ ከንቱ ያልተበገረች ጠንካራ ሠራተኛ ጥሩ መንፈሳዊ ሰው እንድሆን ነው፡፡

አሁን አባቴ ካጠገቤ ተነሥቶ በረንዳ ላይ ተቀምጧል ዓይኖቹን ቡዝዝ አድርሀጎ የፊት ለፊቱን ያያል፡፡ እኔ ግን ዓይኖቹ በትውስታ ፈረስ ትናንትን፤ የሱን ዘመን እያሰቃኙት ይመስለኛል፡፡

የሱ በትናንት ዘመን መኖርና የድሮ ተረቶቹ ከተዘፈቅሁበት ከንቱነት ከግድ የለሽነትና ከተመጻዳቂነት የሚያወጡኝ የማንቂያ ደውሎች ናቸው ለካ!! አልኩ፡፡

ለወትሮው ሠርቼ ራሱን ከመለወጥ ይልቅ ሀብታም የትዳር ጓደኛና ዝና ፈላጊነቴ ገዝፎ አእምሮዬን የሞላኝ ነበርኩ፡፡ ለዚህ ነው ከሁሉም ነገር ውስጥ ሳልሆን ጠባቂ ሆኜ መኖሬ እስከ አሁን ከልብ ሳልሆን በማስታወሻ ደብተሬ ላይ የከተብኳቸውን በርካታ ያባቴን ተረቶች መልሼ ማንበብ እንደሚጠቅመኝ አሰብኩ፡፡

“ልጄ?”

አቤት አባባ

አሁን እንግዲህ 34 ዓመት ሞላሽ አይደል?

አዎን አባባ

አባቴ ከዚህ በላይ አልጠየቀኝም መልእክቱ ገብቶኛል ትንሽ ለሀገርሽና ለቤተ ክርስቲያንሽ የሚሆን በጎ ሥራ ሳትሠሪ ጊዜ ቀድሞሻል ማለቱ ነው፡፡

አባዬ?

“አቤት ልጄ”

ለካ እስካሁን ከኖሩት ተርታ አልተመደብኩም?

“እንደሱ ነው ልጄ እንደሱ!!

/ምንጭ፡- ሐመር 18ኛ ዓመት ቁጥር 5