ፍቅር ግን እርሱ ነው!
ፍቅር ግን ምንድነው? ብዬ ስጠይቀው
ሁሉም ሊያብራራልኝ ሊገልጸው አቃተው!
ፍቅር ግን እርሱ ነው
ኢየሱስ ክርስቶስ አምላክ ወሰብእ የሆነው
ራሱን በመስቀል ለእኛ ሲል የሰዋው!
ፍቅር ኃያል!
ፍቅር ኃያል ፍቅር ደጉ
ወልድን ሳበው ከጸባኦት ከማዕረጉ
ፍቅር ደጉ ወልድን ሊያነግሥ በመንበሩ
በአንድ ጥለት በየዘርፉ በአንድ ጸና ማኅበሩ
ቃልም ከብሮ የዘውድ አክሊል ተቀዳጅቶ
ከምድር ላይ ከፍ…ከፍ…ከፍ…ብሎ ታይቶ
ተሠየመ በመስቀል ላይ…የነገሥታት ንጉሥ አብርቶ
በዚያች ልዩ ዕለት…ቀን ቡሩክ ቀን ፈራጅ
በዓለ ሢመቱ ሲታወጅ
ኀዘኑም ደስታውም በረከተ
ፍቅር ኃያል ፍቅር ሞተ!
ዳግም ሥራኝ!
የጽድቅ አበባዬ ጠውልጎ የኃጢአት ችግኜ አፈራ
አዝመራው ለምልሞ በለሱም የጎመራ
ለዓለም ሳጎበድድ ጊዜዬን የጨረስኩ
በኃጢአት ብል ተበልቼ ባዶ ሆኜ የቀረሁ
ክርስትናዬን በነጠላ የሸፈንኩ
የራሴ ምሶሶ እያለ ጉድፍ ለማውጣት የሮጥኩ
እኩይ ግብሬ ጸጽቶኝ በንስሓ ያልታጠብኩ
ማይኪራህ
ከሌሊት ወፍ በመዓልቱ:
…… እልፍ እንቁላል ሊሰበሰብ፣
የወንዱ ጽንስ እንዲገፋ
…… ከበቅሎው ወተት ሊታለብ፤
ከማር ቀፎ የዝንብ መንጋ
…… አውሬው ጓዳ ገብቶ እንዲያድር፣
የተፈጥሮ ሕጉን ስቶ
…… ያለቦታው እንዲሰደር፤
በፍቅር ተቀበለኝ!
ኃጢአቴን ደምስሶ ወገኑ ሊያደርገኝ
ኢየሱስ ክርስቶስ በፍቅር ተቀበለኝ
ይህን የዓለም መድኅን የበጐች እረኛ
የድንግል ማርያም ልጅ የእውነት መገኛ
ከአብ የተላከ ለአዳም ዘር ሁሉ እንዲሆን መዳኛ
በመንግሥትህ አስበኝ!
በሚያስፈራ ግርማህ በምጽዓት ቀን ስትገለጥ
በፊትህ የሚቆም ጠፍቶ ዓለም ሁሉ ሲንቀጠቀጥ
መልካሙን ዘር ከክፉው አበጥረህ ስትለያቸው
በፍርሃት ያርዳል የጽድቅ ፍሬ ለሌላቸው
ለእኔም ጨንቆኛል ዳግም የምትመጣበት
በደሌ ተቆጥሮ በሥራዬ የምመዘንበት
መሠዊያው
በእስራኤል ምድር በሰማርያ ላይ አክዓብ ነገሠ
ጣዖትን አቆመ …መለከትን ነፋ …ለበኣል ደገሠ
የቤተ መቅደሱ መሠዊያው ፈረሰ
የእግዚአብሔር ካህናት ደማቸው ፈሰሰ
በዓይኖችህ ታየዋለህ
በሰማርያ ረኃብ በጸናበት ዘመን የሚቀመስም ጠፋ፤ ከረኃቡ ጽናት የተነሣ እናት ልጇን እስከ መብላት ደረሰች። በእዚያም ሀገር ኤልሳዕ የሚባል የእግዚአብሔር ሰው ነበረ። እንዲህም አለ፤ ነገ በዚህች ከተማ በአንድ ሰቅል አንድ መሥፈርያ መልካም ዱቄት በአንድ ሰቅል ሁለት መስፈርያ ገብስ ይሸመታል። ያኔ ንጉሡ በእግዚአብሔር ላይ ተገዳደረ፤ እንዴት ይቻላልም አለ። የእግዚአብሔር ሰው ኤልሳ እንዲህ አለው፤ “ታየዋለህ እንጅ አትቀምሰውም” ልብን የሚከፍል ንግግር! በረኃብ የቆየች ሀገር ደስ በምትሰኝበት ሰዓት የማይጨበጥ ሕልም ሲሆን ምንኛ ያሳዝናል? የሶርያ ንጉሥ ሲመኘው የኖረውን ነገር በዓይኑ አየው ግን አልቀመሰውም። (፪ኛነገ.፯፥፪)